Brak przyjaciół, kasy, hobby...

Do domu dziecka trafiłam gdy miałam 7 lat, pamiętam że w wieku 4 lat (a pamiętam to jakby to było wczoraj) mama i tata zostawili mnie u babci idąc na jakąś całonocną imprezę, z której nie było im juz dane wrócić. Mieszkałam z babcią przez 3 lata, ale niestety- jej czas też wkrótce nadszedł. Jak już wspomniałam miałam 7 lat gdy pierwszy raz "zamieszkałam" w sierocińcu. Gdy miałam 10 lat trafiłam do rodziny zastępczej- ale jednak mimo oczekiwań to nie jest to samo co prawdziwa rodzina, nie czułam z nimi żadnej więzi, jak gdybym wiecznie żyła pod jednym dachem z opiekunami jakiejś kolonii. Oni też nie traktowali mnie jak własnej córki- trudno im się dziwić, byłam tak oziębła że nie mieli innego wyjścia. Ale ja po prostu nie mogłam. Całe zycie zmagam sie z depresją, przez to ledwo ukończyłam jedynie jakieś słabe liceum i cóż mówić... pracy po prostu nie mam. Troche sobie na to zasłużyłam, wiem. Ale mądry Polak po szkodzie... Teraz mam 20 lat. Wynajmuję tani pokój, uczę się w szkole policealnej, ale wiem że to nie jest to. Bo tak na prawdę, to nic mnie nie interesuje. Nie chcę być inżynierem, księgową, politykiem, kulturoznawcą, sprzedawcą w sklepie monopolowym, florystką, aktorką... Aktualnie żeruję na byłej rodzinie zastępczej, dają mi grosze na przeżycie, nie imprezuję, nigdy w życiu nie miałam przyjaciółki. Przyjaciółki? Nawet koleżanki z którą mogłabym iść n a kawę, na piwo. Nigdy w życiu nikomu się nie zwierzałam, nikt nie zwierzał się mnie. Co najlepsze? Nie jestem szarą myszką która całe życie w klasie siedziała potulnie. Byłam buntowniczką, potrafiłam pyskować nauczycielom co wzbudzało podziw u rówieśników, nikt chyba nie spodziewał się, że tak na prawdę nie mam nikogo... I teraz zostałam bez przyjaciół, pracy, kasy, zainteresowań, miłości. Nie wiem po co tutaj to napisałam, chyba po prostu musiałam to z siebie pierwszy raz w życiu uwolnić. I wiecie? To nie prawda, że jest lepiej. Tylko się dobiłam.

Bardzo mi przykro. Naprawdę. Uwierz mi ze ja tez nie miałam łatwego życia i tez mam 20 lat i tez zmagam sie z depresja i jestem oziębła. Jedyne co mi przychodzi do głowy to poradzić Ci żebyś wyjechała za granice do pracy tak jak ja jesli nie masz nic do stracenia. Zarobisz pierwsze własne pieniądze, odkujesz sie, zainwestujesz w siebie, poznasz nowych ludzi niekoniecznie Polaków.

Powiem, że myślałam nad tym, lecz trzeba umieć język- a ja do niczego nie mam talentu, do języków też. Skoro przez 12 lat szkoły nauczyłam się zaledwie paru podstawowych zwrotów, to żeby nauczyć się go w stopniu przynajmniej komunikatywnym musiałabym się uczyć chyba kolejne 12 lat. A do tego czasu trzeba przeżyć...

To bardzo smutne. Naprawdę, zrobiło mi się przykro i współczuję ci, chociaż nie wiem, co to znaczy nie mieć kochających rodziców. Ale pomimo to, wiem co to znaczy mieć depresję, nerwicę i to od dziecka. Jesteś młoda. Możesz wiele zrobić dla siebie. Myślałaś o jakimś psychologu?

Gdybys miala ochote pogadac o zyciu, o wszystkim i o niczym, napisz do mnie motylek.a@o2.pl

Piotrek tuli:*:*;* będzie dobrze.

Wiesz pasja rodzi się z czasem. Może znajdź sobie jakieś zajęcie? Myślę że je polubisz po jakimś czasie. Ostatnio zauważyłam, ze sporo młodych ludzi tworzy filmiki i wrzuca je do sieci np tu http://twoja.tv/ Może też spróbuj? Będziesz miała zajęcie, może zdobędziesz fanów? Musisz zacząć coś robić bo użalanie się nad sobą nie wyjdzie ci na dobre