Niechęć do wychodzenia z domu

Odkąd straciłam pracę nie chce mi się spotykać z ludźmi i wychodzić z domu. Wolę rysować, pisać, oglądać filmy i czytać książki, a jeśli już wychodzę, to głównie na rozmowy kwalifikacyjne i na zakupy. Jeśli chodzi natomiast o dodatkowe aktywności i spotkania z przyjaciółmi, to odczuwam dziwną niechęć. Już wcześniej miałam sporą fobię społeczną i poszłam wówczas na terapię grupową, która mi pomogła tak, że mogłam potem skończyć studia i iść do pracy, ale niestety odkąd przestałam pracować problem powrócił. Znowu izoluję się od ludzi i odczuwam złość, kiedy proszą o spotkanie, rozmowę. Wstydzę się tego, bo wiem, że to super osoby, na które można liczyć, ale tak właśnie jest. Męczą mnie rozmowy z nimi, gdzieś tam czuję się od nich gorsza. Chciałabym mieć w końcu święty spokój, skupić się na swoim życiu i uczynić je takim, jakim bym chciała. Nie wiem co się ze mną dzieje...

Typowa artystyczna dusza z ciebie. Mam podobnie, tylko, ze jestem facetem. Jedynie to może by mi seks wystarczył, gdybym mógł go z kimś fajnym uprawiać, niż spotykanie się z ludźmi.

No to mamy podobnie. Mnie też brakuje seksu, ogólnie bliskości z mężczyzną. Przyjaźnie też są dla mnie ważne, ale na chwilę obecną czuję się kimś gorszym od moich przyjaciół (mimo że starają się mnie dowartościować), dlatego kontakt z nimi rodzi dyskomfort. Jest mi przykro, że tak się dzieje.

Ja cierpię na nerwicę( zaburzenia lękowe) Biorę leki, mam zamiar wybrać się na psychoterapie na wiosnę. Zobaczymy jak to będzie. Najlepiej zamknąłbym się z jakąś dojrzałą kobietką i spełniał nasze różne fantazje seksualne , w swoim własnym świecie ;)

w sumie nie dziwie sie, po co masz wychodzic, nie masz nic do zaoferowania.

Zależy co masz na myśli...