Pomocy!

Witam Mam ogromny problem. Nie wiem nawet czy tylko ze sobą czy też z mężem. Jesteśmy razem ponad 5 lat, małżeństwem ponad rok. Mamy 10-miesięczną córeczkę. Wszystko zaczęło się 4 lata temu, kiedy zaczęłam tyć z niewiadomych przyczyn. Z duszy towarzystwa stałam się szarą myszką. Mój wówczas narzeczony okazywał mi miłość, mówił że kocha, zapewniał że to nic nie zmienia między nami, ale ja czułam wewnątrz że jest inaczej. Z całych sił pragnęłam miłości. Im więcej kg przybywało, tym bardziej chciałam zapewnień o miłości. W końcu zaczęła się zazdrość. Tak, okropna zazdrość trwającą do dziś dnia. W każdej kobiecie widziałam i widzę nadal konkurencję. Jak mąż spojrzy na jakąkolwiek kobietę, uśmiechnie się bądź cokolwiek powie- we mnie się po prostu gotuje. Próbowałam z tym walczyć ale to jest silniejsze ode mnie. Przez to wszystko chciałam go tylko dla siebie. Z nikim się nie spotykamy bo ja nie chcę się denerwować a on wie że będę robić sceny... Wszystko było dobrze ogolnie w związku do ślubu. Po ślubie, kiedy okazało się że jestem w ciąży mąż się zmienił. Przestał mnie szanować, mimo że miałam ciążę zagrożoną nie pomagał choć musiałam leżeć żeby donosić. Gdy już urodziłam na początku nerwy, nowa sytuacja- ok. Ale im dłużej to trwało tym bardziej byłam zaniepokojona. Mąż nie okazywał mi uczuć i do tej pory tak jest. Przychodzi z pracy, obiad, tv, piwko i chwilę z dzieckiem. Ja nie istnieje. Zero przytulania, pocałunków, o seksie nie wspominając. Oczywiście to wszystko stwarza w mojej głowie obraz zdrady. Wszędzie widzę zagrożenie. Podążam za jego spojrzeniem, sprawdzam tel, bilingi, wszystko co mogę. Przez cały dzień o nim myślę. Kiedy wreszcie wróci z pracy i go zobaczę. Nigdzie nie wychodzę bo chcę być z nim. A on ma to gdzieś i idzie na piwo a ja zostaję sama z dzieckiem. Jak już wróci to nie robię nic byleby tylko z nim pobyć. .. Mam 24 lata a jestem ciągle zdenerwowana, sfrustrowana i niezadowolona z życia. Nic mnie nie cieszy. Nie robię nic co jemu się nie podoba. Chciałabym mieć też własne życie ale nie potrafię. Pomóżcie mi się z tym uporać bo siadam już psychicznie...

Czesc. Po pierwsze to czy juz wiesz, ze to co robisz nic nie da? Jesli przytylas i jestes zazdrosna - to facet bedzie cie unikal. Jesli przestal sie Toba interesowac od momentu kiedy bylas w ciazy, to pytanie czy on chcial tego dziecka. Czy to bylo planowane (przez was obydwoje) czy tzw. wpadka?

Wiem że to nie daje zamierzonego efektu, a wręcz odwrotny. Próbowałam z tym walczyć, ale zaraz wracałam do 'starych nawyków'. Co do dziecka- było jak najbardziej planowane. Ba, nawet sam nalegał. Tylko nie spodziewał się że tak szybko znajdę w ciążę.

Nikt mi nie odpowie jak uporać się z tym cholerstwem?

niska samoocena jest wynikiem tego że sama siebie nie znosisz. Pomyśl co chciałabys zrobic i co musiałabys zrobic by siebie w koncu zaakceptować? To jest wyjsciowe do tego by siebie zmienic i swoje zycie :)

A myślałaś o psychologu?