Mam wyrzuty sumienia

bo mało czasu poswiecam dzieciom. Bawie się z nimi ale tylko czasami (maja 7 i 5lat) , nigdy na dobranoc bajek nie czytałam , nie ogladalam książeczek, nie bawiłam się na placu zabaw, teraz sobie mysle , ze mało z siebie daje. Syn i corka jak wracają ze szkoły to w ramach odpoczynku ogladaja bajke bo ok pol h obiad i albo podwórko albo znowu bajki a ja do swoich zajec.

Pracujesz zawodowo?

nie wiem jak można dzieciom nigdy książki nie poczytać, nie pooglądać książek, nie krytykuję, tylko się po prostu dziwię :O

A jak ty byś się chciała z 7latką bawić? :D Jeszcze z młodszym to rozumiem, ale z siedmiolatką? :D Moja córka w tym wieku rzucała plecakiem po szkole, odrabiała migiem lekcje, jadła obiad i leciała do koleżanek na podwórko czy zapraszała kogoś do siebie. A jak miała wolne weekendy to sama zamykała się w pokoju, słuchała muzyki, malowała, grała na kompie, czytała książki czy bawiła się w szkołę. Daj spokój, to jakiś durny wymysł nowoczesnych matek i magazynów kolorowych, że matka ma być aktywna zawodowo, perfekcyjnie zajmować się domem, być wyśmienitą kochanką i jeszcze pięknie bawić się na dywanie z dziećmi, oczywiście w ołówkowej spódnicy i na szpilkach. Są rodzeństwem, mogą bawić się razem. U mnie wygląda to podobnie, moja córka też po szkole ogląda tv w ramach relaksu. Razem robimy coś w weekendy, w tygodniu zwyczajnie nie ma na to czasu: wracamy wszyscy do domu ok 15-16, chwila odpoczynku, obiad, potem lekcje, jakieś prace domowe (ja i mąż, ale dzieci też mają swoje obowiązki) i nim się obejrzymy jest kolacja, potem znów bajka w tv na dobraznoc, mycie się i spanie. Bajki czytałam dziecku do 4 roku życia, potem czytało już sobie samo. I nie mam wyrzutów sumienia, poświęcam dzieciom dużo uwagi, rozmawiamy, mają do mnie zaufanie, mamy świetny kontakt. Jestem tylko człowiekiem i też mam prawo pozwolić im oglądać bajkę, bo sama chcę mieć święty spokój i chwilę dla siebie. Tylko nawiedzone matki robią z tego problem, przy zdrowych, normalnych relacjach w rodzinie, dzieci nie mają z tym kłopotu, a wręcz przeciwnie: są przeszczęśliwe, że mają pilota od tv na wyłączność :D Trzymaj się i nie daj się! :D (a pani, która się dziwi, jak można siedmiolatce książki nie poczytać, radzę się stuknąć porządnie w głowę).

A, jeszcze dodam, że: w bajkolandach i na placach zabaw też się nigdy z dziećmi nie bawiłam, z prostej przyczyny: BO TO MIEJSCA DLA DZIECI, A NIE RODZICÓW!!! Zawsze mieliśmy z mężem ubaw, kiedy siedzieliśmy na ławce obok i patrzyliśmy na nasze dzieci: bawiące się, latające, biegające i szczęśliwe, pośród innych, z którymi do piachu ładowały się stuknięte matki i tylko wydawały komendy: nie tak szybko/ nie tak wolno/ odłóż to/ pobrudziłeś się/ nie wspinaj się tam/ustąp mu miejsca/chodź tu, wytrę ci buzię. Dramat! Książek przed snem też nie czytalam, bo mnie to zwyczajnie nużyło. Przed snem opowiadaliśmy sobie co fajnego wydarzyło się w ciągu dnia i co będziemy robić dnia następnego. Moje dzieci żyją, wyobraźcie sobie :D A to jest jakiś obowiązek? Nie weidziałam. Nie czytałam, córka ma 11, syn 14 lat i uwielbiają oboje czytać, są pasjonatami książek. Książeczki oglądałam do jakiegoś 2 roku życia, kiedy to uczyłam je słów, nowych nazw. Potem mąż im czytał ale też niedługo. Generalnie moje dzieci od małego umiały i lubiły bawić się same albo razem, bez udziału dorosłych. Może dlatego na koleżeńskich grillach czy rodzinnych spendach z dziećmi, były nielicznymi, które nie truły rodzicom o tym że są zmęczone/nie mają co robić/bolą je głowy/kiedy do domu, bo w tym czasie były zajęte wynajdywaniem kryjówek, bawieniem się w chowanego czy innych gier podwórkowych.

Miałam identyznie autorko jak ty i gość wyżej ;) Moje dzieci mają się świetnie, bo nadrabiałam w innych dziedzinach :) Nie każdy musi lubować się w układaniu puzzli, kolorowankach i wyścigach autami na dywanie. Ja tego szczerze nie cierpiałam. I wszyscy mają się świetnie, naprawdę. A ty masz jeszcze dwójkę rodzeństwa, no to już w ogóle nie widzę problemu!! Nie przejmuj się!!!

kurcze ulzylo mi , serio :D moja kolezanka to robi identycznie jak wspomniała gość z 21.23 tylko, ze ona to LUBI no i nie pracuje.

też znam takie, co 24/dobę bawiłyby się ze swoimi dziećmi i poświęcały im non stop czas. Ja tak nie umiem, nie lubię tego. Poza tym ja uważam, że jeśli jest się cały czas przyklejonym do swojego dziecka, to potem i jemu i sobie można zrobić niezłe kuku: pojawia się problem: dziecko nie umie bawić się samo, dziecko przeżywa notoryczną nudę, kiedy ma spędzić czas sam ze sobą. A to też jest potrzebne - nauczyć dziecko samodzielnej zabawy. Dla własnej higieny psychicznej. Trzeba znaleźć złoty środek, ale naprawdę z dziećmi można tobić pierdylion innych rzeczy niż czytanie przed snem albo bawienie się misiami, aby mieć z nimi świetny kontakt. Także jestem zdania jak goście wyżej - w ogóle nie martw się swoją postawą, myślę, że 3/4 matek tak ma ale boi się (tylko nie wiem czemu) do tego przyznać. Ty dzieckiem już byłaś, ty się lalkami bawiłaś. Nie ma przymusu powtarzania tego z okazji posiadania dzieci :)

też tak mam, właśnie moja ośmioletnia córka wróciła z podwórka, teraz plecie sobie bransoletki z gumek (te trujące, hehe), telewizji dziś wyjątkowo nie ogląda, bo ma karę :-P jak się pobawi, odrobi lekcje, później znów zabawa, kąpiel i kolacja - bajki nie przeczytam, w zamian za to położę się z nią na 10 minut i pogadamy o tym, co było w szkole itp. to nasz czas na przytulanki i rozmowy - te łatwe i trudne