Polka i Turek... Sytuacja z góry skazana na klapę czy może jednak nie...?

Witajcie ;) Mam 25 lat, mieszkam w Polsce. Zawsze podchodziłam sceptycznie (lub nawet niechętnie) do tematu związków z obcokrajowcami, zwłaszcza z tymi spod znaku półksiężyca. Byłam pewna, że mnie to się nigdy nie przytrafi. Aby podszkolić język założyłam konto na takim portalu, gdzie może sobie pokonwersować z obcokrajowcami... Rozmawiam z nim już od dwóch tygodni. Codziennie, całymi godzinami. On ma 34 lata, jest chemikiem, mieszka w Turcji. Z tego co wydedukowałam jest kawalerem (Nie, nie jestem naiwna, zakładam każdą możliwą opcję, łącznie z taką, że ma małżonkę i piątkę dzieci - chociaż wątpię). Podoba mi się bardzo, bo nie usiłuje mnie podrywać. WCALE. W przeciwieństwie do swoich rodaków, którzy piszą i niemal na wstępie proponują małżeństwo. My natomiast prowadzimy światłe rozmowy o wszystkim i ani słowa podtekstu ;)) Nie muszę wam chyba mówić, że on mi się bardzo podoba. Jest przystojny jak cholera. I jakiś taki niedostępny... Kręci mnie to strasznie. Chyba zaczyna mi odbijać, wydaje mi się, że sama przed sobą ustawiłam sobie wyzwanie - on będzie mój :D Być może jestem właśnie w trakcie ukręcania na siebie bata, kto wie... Ale on wyzwala we mnie takie emocje, jakich jeszcze żaden mężczyzna we mnie nie wyzwolił. Czy coś takiego może mieć przyszłość? I czy Polka może być szczęśliwa z Turkiem?

klapa murowana, 90% mieszanych małżeństw nie ma szans na przetrwanie, różnice kulturowo językowe prędzej czy później wychodzą im bokiem

Właśnie czytałam sporo o małżeństwach z Turkami... dużo rozwodów, rzeczywiście. O mężczyznach się mówi, że myślą mózgiem, który noszą między nogami. Ale wiecie, co? Ja się tak właśnie teraz czuje. Jakbym straciła głowę i jak ćma leciała do ognia, który ją zniszczy. Zdaję sobie sprawę z beznadziei tego ekhem..."uczucia", ale jednocześnie nie chcę tego kończyć. Uzależniłam się od niego. Kiedy się pojawia online, muszę zaciskać dłonie w pięści byle do niego nie napisać. On pisze zawsze jako pierwszy. Przeraża mnie to, że jest muzułmaninem. I to chyba wierzącym, bo mówił, że w swoim długim życiu alkohol wypił tylko dwa razy (i nawet pamiętał dokładnie w którym roku to było). Kolejna sprawa, zastanawiająca, to jedno zdanie... Gadaliśmy o kuchni, o gotowaniu. I on mnie zapytał czy to lubię. Odpisałam zgodnie z prawdą, że uwielbiam, że gotowanie do moja pasja. A ten turecki szowinista na to, że to świetnie, bo "kobieta powinna lubię gotować". KOBIETA POWINNA. Czyli jednak pewne rzeczy mają zakodowane w DNA.

wiesz co ja tez poznalam muzulmanina,tez na poczatku nie gadal o slubie a teraz po prawie 2 latach na okraglo i strasznie go wkurza ,ze ja nie chce go wziac.Malo tego bardzo sie zmienil i juz nie jest taki mily jak przez pierwsze 2 lata.Takze uwazaj.Oni potrafia byc bardzo mili ,nawet przez dlugi czas jak im na czyms zalezy, a potem doslownie facet ma Cie gdzies.Nie liczysz sie juz dla niego zupelnie.Takze uwazaj bo moze Cie potrzebowac do czegos ,a jak tego nie dostanie do kopa w tylek masz jak w banku.Oni potrafia byc bardzo wyrahowani.Chociaz graja swietnie i ja sie tez na to zlapalam.A teraz facet mnie olal.Bylam tez bardzo zakochana i myslalam,ze to juz na zawsze,ale Bardzo sie pomylilam i niestety teraz jest smutna rzeczywistosc.Brakuje mi go strasznie,ale boje sie ,ze to juz jest naprawde koniec.Takze nie zakochuj sie tak na maksa bo potem bedziesz cierpiec.Oni sa bezwzgledni potem w uczuciach.

Mam meza Turka 2 lata. Jestesmy razem 7 lat. Facet jak kazdy inny