Ładna ale smutna i poważna

Cześć. Mój problem polega na tym, że jestem ładną kobietą, ale niestety strasznie melancholijną i neurotyczną, w dodatku dość nieśmiałą. Czy takie coś może według Was odpychać?

odezwij sie na gg:40121622

Kiedy ja nie mam gada :P Poza tym wolę tutaj pisać.

ile masz lat,jak sie ubierasz?

26. Ubieram się kobieco, elegancko.

w ilu bylas zwiazkach?

W żadnym. Jestem chorobliwie nieśmiała i nigdy nie dopuściłam żadnego faceta bliżej. Mimo że adoratorzy byli.

To zależy, moja miłość życiowa też była podobna :) Przez rok nie rozmawiała ze mną, choć pracowaliśmy biurko w biurko, a potem nagle wystarczyło jedno spotkanie, otworzyła się, choć tylko do mnie :) Ale już wiedziałem, jakie ma fobie, lęki i zachowania i zaakceptowałem, niestety po 3 latach otworzyła się na kogoś innego... Zatem, konkludując, znajdziesz swoją połówkę :)

Oby było tak, jak piszesz. ;) Chciałabym się zmienić, emanować dobrą energią na zewnątrz, być radosna, uśmiechnięta, ale strasznie dużo smutku we mnie i mało co mnie śmieszy i cieszy. Tak jakbym się z tym urodziła. :(

poradzisz sobie, przyjdzie taki dzien ...:)

Walczę ze sobą, staram się robić rzeczy, które dawałaby mi satysfakcję, ale mam tendencję do częstego dołowania i wyglądam na wiecznie nieszczęśliwą. Mam koleżanki, które nie są zbyt atrakcyjne, ale tyle w nich optymizmu, radości, życia, co też sprawia, że faceci lgną do nich. Ja z kolei jestem dla nich atrakcyjna tylko na chwilę. :(

A ja lubię takie dziewczyny jak ty a nie idiotki co się śmieją bez powodu.

Śmianie się z byle powodu rzeczywiście jest idiotyczne, ale i bycie takim melancholikiem jak ja też nie jest dobre. Jestem nadwrażliwa, brak mi dystansu i wszystko biorę zbyt poważnie.

Mam tak samo tylko jestem facetem i nie chcę Cię dołować , ale moje związki się rozpadały przez to. Wiele razy wszystko mnie drażni , bywam smutny , czasem nawet nie chce mi się z domu wychodzić gdyż mam coś w rodzaju leków a praca nie sprawia mi przyjemności.

No widzisz. Mnie też często nie chce się wychodzić z domu - wolę być sama i zajmować się swoimi pasjami lub oddawać się marzeniom. Zarazem jednak tęsknię za ludźmi. Cierpię, bo nie mogę spotkać nikogo, kto mnie zaakceptuje taką, jaką jestem. Pojechałam ostatnio z koleżankami w góry, myślałam, że się tam otworzę, a tu nic z tego. Wróciłam jeszcze bardziej przybita i zablokowana.

Nie przejmuj się, mi akurat podobają się takie dziewczyny, są bardziej refleksyjne, domatorki, można z nimi porozmawiać w wieczorem o wszystkim i o niczym. Są bardziej wrażliwe na odbiór, a z doświadczenia wiem, że kiedy zaufają, to mają naprawdę duży potencjał towarzyski. Po prostu musisz poczuć komfort przebywania w towarzystwie danej osoby, żeby zacząć swobodnie wyrażać swoje myśli, nie czuć się ocenianą. A uroda - oczywiście nadaję ci na pewno melancholijnego uroku :)

Niestety chłopak, który mi się się podoba, woli chyba jednak bardziej rozrywkowe dziewczyny. :( Jesteśmy przyjaciółmi, często rozmawiamy i wiem, że mnie ceni jako osobę, ale tylko tyle. Na randki umawia się z innymi.

To akurat jest uniwersalny problem i nie dotyczy Twojej osobowości. Albo jesteśmy kochani, ale sami nie kochamy, albo kochamy, ale bez wzajemności, albo rozmijamy się w czasie... takie życie. Mimo tego nie staraj się być kimś kim nie jesteś, aby z kimś być, to z pewnością Cię unieszczęsliwi na dłuzszą metę - a ponadto może on któregoś dnia sam zorientuje się, że lubi Cie jednak bardziej za to jaka jesteś. Czasami trzeba czasu, że coś jest bliżej niż nam się wydaje ;)

Na dłuższą metę takie laski jak ty autorko są męczące. Próbuj się zmienić, jak się chce, to można. Śmieszne też, że ludzie są smutni, choć nie spotykają ich jakieś większe nieszczęścia. Przejdź się do szpitala, gdzie leżą dzieci chore na nowotwory, a zawstydzisz się swojego pseudosmutku i docenisz bardziej to co masz.

Jestem bardzo podobny do Ciebie. Trudno mi znaleźć partnerkę. Wszystko przez mój introwertyzm. Chciałbym Cię poznać. Może pasowalibyśmy do siebie. Dodam, że z moim wyglądem wszystko w najlepszym porządku.

Moze jak bys znalazla dla siebie pasje lub zajela sie czyms pozytecznym, na pewno poczula bys radosc, a nawet zaczatek optymizmu.

Mam ten sam problem i niestety widze, ze ludzie wola przebywac z wiecznie usmiechnietymi i radosnymi ludzmi nawet jesli to jest udawane. Ja nie chce udawac, przezylam smierc mamy i nigdy nie bede juz radosna pelna zycia osoba. Czy naprawde trzeba udawac pajaca, aby sie z kims zwiazac?

Dlaczego uwazasz, ze ludzie pogodni udaja swoja radosc, widocznie sama czesto mialas udawany usmiech i dlatego myslisz, ze wszyscy tak maja, zapewniam cie, ze nie wszyscy.

Większość ludzi woli towarzystwo ludzi uśmiechniętych, z pozytywną energią, ciekawych, towarzyskich. Są po prostu fajniejsi, łatwiej się z nimi nawiązuje kontakt, lepiej czuje w ich towarzystwie. Co w tym dziwnego.

ja też taka jestem dokładnie taka sama.. czasem w towarzystiwe osób które znam zaczyanm sie otwierać, i wtedy znika moja niesmiałaość i brak pewności siebie.. ale przy pierwszym poznaniu, to ,mam podobnie do Ciebie.. bywam zamknięt w sobie, wycofanam potrzebuje czasu by sie otworzyć, móc zaufac drugiej osobie.. czasem mam w sobie tyle smutku.. nie potrafie się cieszyć, jak inni mimo tego że bardzo chce, i wrcam do domu jescze bardziej zdołowana niż przed wyjściem.. mimo tego, że często ciesze sie na spotkanie z kims czuje sie podekscytowana, ale jak już się znajde w otoczeniu danej osoby, zaczynam wpadć, w stres i przez to lapie doła .. i zaczynam odpływac gdzieś myslami.. w sumie, to nawet zaakceptowałm troche moją nieśmiałosć sama nie wiem.. staram się tym nie przejmować, i poszukać osoby która zaakceptuje mnie w pełni.. też ponosc, jest brdzo ładna.. ale przez ten doł., chyba troche odstraszm.. choć tez wiele osób mówiło, mi że pociąga ich we mnie moja melancholia.. co mnie w jakiś sposób pocieszyło?,.. ostatnio nawet usłyszałam określenie na swój temat taka królewna śniezka.. to też było miłe, i dzięki temu poczuiłam, ż emoze nie jestem super przebojowa , otwara, ale przynjmniej sie czymś wyróżniam z tłumu, nie jestem tak przeciętn byle jaka.. i też gdy otworze sie mam wiele do powiedzenia, tylko potrzebuje kogoś kto mnie doceni po prostu.. Cyz ktoś taki się znajdzie nie wiem...może znajdzie sie jak będę bardziej gotowa.. moze terz jescze nie czas. nie wiem..

Mam tak samo. Jestem żonatym 46 latkiem. Potrafię być dowcipny ale nie lubię uśmiechać się bez powodu. Nie przepadam tez za tzw. Duszami towarzystwa.

Witam, to ja autorka. Pasje akurat posiadam i kiedy się im oddaję, smutek znika, ale niestety dość często bywa też tak, że nawet one mnie nie cieszą. Zdaję sobie sprawę, że ludzie przeżywają większe problemy ode mnie, ale moja przeszłość też obfitowała w różne traumatyczne doświadczenia. Próba samobójcza ojca, rozwód rodziców, prześladowanie ze strony rówieśników, anoreksja, depresja - niejednokrotnie czułam się zagubiona i bliska skończenia ze sobą. Teraz i tak jest już lepiej niż kiedyś. Niemniej smutku we mnie mnóstwo i nie wiem, jak to zmienić. Czuję się starsza od moich rówieśników, taka "po przejściach".

Próbowałam udawać wesołą i szczęśliwą, ale niezbyt mi to wychodzi. Nie umiem się wygłupiać, wyluzować. Ciągle jestem spięta i wyglądam na zdenerwowaną. Moje koleżanki są inne, takie beztroskie, wesołe, skore do żartów, a ja czuję się jak jakiś ufoludek.

Moze gdybys poszla do hospicjum i zaczela tam prace jako wolontariuszka chociaz raz w tyg. Moze odzyskalabys radosc z codziennych drobnych rzeczy, bo wiedzialabys ze jestes komus potrzebna i kogos cieszy twoja obecnosc.

Pomyślę o tym. Rzeczywiście czuję się nikomu niepotrzebna i może stąd takie dołki?