mimo wszystko

Zranił, nie dbał, nie szanował... przelotna znajomość, krótka relacja, szybkie tempo. Zostawiłam. I choć wylałam tyle łez, choć w sercu czuję tą niewypowiedzianą żadnymi słowami pustkę, choć czułam jak ból przeszywa każdy skrawek mego ciała jedyne na co mam ochotę to wykrzyczeć, jak bardzo go kocham...

Żałosny patos.

kurde, ktoś dowalił w samo sedno, jestem studentką polonistyki także... nie no, to nie patos, to- sama przyznaję- żałosna próba jakiegokolwiek podniesienia się na duchu. ciężko mi to nazwać, ale patos nie!

chociaż jak to przeczytałam... hahahha... nie no w sumie coś w tym jest, jakaś forma artystyczna, ale dzięki humor poprawiony choć na chwilę ! :)

Wydaje Ci się. To nie miłość. To tylko przyzywczajenie. A kochasz swoje wyobrażenie o nim, a nie jego. Nikt o zdrowych zmysłach nie kocha tego kto go krzywdzi. Chyba że jesteś zaburzona... Uświadom to sobie ;)

Dzięki za te słowa ! Muszę przyznać Ci stuprocentową rację, ale chyba potrzeba czasu by pozwolić dojść do głosu rozumowi. Najgorsze jest jednak to, że wróciłabym ! (choć dobrze wiem, że nic z tego nie będzie)

Dokładnie. Wiadomo że cierpisz, bo wyobrażenia o cudownym człowieku życie zweryfikowało, a najbardziej bolą rozczarowania. Trudno się mówi, zakochujemy się w draniach, bo czasem tak bardzo pragniemy miłości że wielu rzeczy nie zauważamy... Zajmij się czymś, a nawet jako antidotum zacznij chodzić na randki, nic zobowiązującego, ale tak dla połechtania swojego ego. Czasem się mówi lecz się, czym się strułaś. Powodzenia życzę...