Proszę o dobre słowo empatycznych ludzi:(

Nie będę się tłumaczyć wiele kim jestem i czemu akurat tutaj piszę ale strasznie mi smutno. Mam już dziadków w podeszłym wieku, przed chwilą z nimi rozmawiałam i z oczu lecą mi łzy:( Wiem, że nie czują się dobrze i to słychać mimo, że udają optymizm... Boję się najgorzsego. Jestem dorosła, mam 19 lat, mieszkam już samodzielnie, w innym kraju, pracuję i studiuję a teraz płaczę jak małe, nieporadne dziecko.

Ale nie jesteś małym nieporadnym dzieckiem. Taka jest kolej losu. Nie ma na to rady. Jeśli możesz spotykaj się z nimi jak najczęściej. Taki jest porządek świata. Zapewniam cię, że wcale nie jest źle w twoim życiu. Radzisz sobie, to jest najważniejsze. Dziadkowie i rodzice to ważna, ale jedynie część życia, która powoli przemija.

Zazdroszcze im, po mnie nikt nie będzie płakał i najpewniej zdechne w kartonie pod mostem

No i co ja znieczulasz? Dziewczyna ma szczere uczucia a jakas p***a pieprzy o kolejach losu.

Niestety nie mam szans widywać się z nimi zbyt czesto. Mieszkam za granicą, wyjechałam tutaj w wieku 18 lat, kompletnie sama. Rodzice bardzo mnie wspierali w tej decyzji studiowania za granicą. W ogóle mam tak wspaniałą rodzinę, że nie potrafię sobie wyobrazić że kogokolwiek z niej zabraknie. NIE MOGĘ i nie chcę.

Jestes dobra i wrażliwa i nmasz prawo cierpieć. Nic nie jest tak piękne niz miłośc rodziców i dziadkow

To placz, co innego masz zrobic?