Za późno niestety czasem

Miałam kiedyś znajomego i tylko znajomego. Znałam jego rodzinę, on moją. Widywał mnie bez makijażu i w dresie, a ja jego z łopatą w ręku. Wyjechałam na kilka lat z rodzinnego miasta i kontakt się urwał bo padła mi karta z numerami telefonów. Wróciłam po latach do sąsiedniej miejscowości i potrzebowałam pomocy fachowca - w necie z wykazem firm ukazało się znane mi nazwisko... zadzwoniłam :). Spotkaliśmy się... ale już nie jako para nastolatków z sąsiedztwa. I poraziło. To spojrzenie, uśmiech, życiowa mądrość. Tylko on ma dziewczynę - taką w stylu siedzę na utrzymaniu faceta, jestem biedna nie mam pracy i mam jakieś wyolbrzymione problemy. Ja choć sama mam własne pasje, grono przyjaciół, własny dom z ogrodem, cudownego psa. Działam społecznie, mam własną działalność, pracuje też z dziećmi. Od kilku miesięcy jestem wolna... Fajnie tak zauroczyć się wraz z nadejściem wiosny :) szkoda, że nieco za późno...