refleksja o koledze spotkanym niedawno

Mam 30 lat i co jakiś czas odwiedzam miasto rodzinne i rodziców. Ostatnio spotkałem tam na ulicy chłopaka z którym chodziliśmy do liceum. Był on typem kujona, takiego dość niewydarzonego, z którego wszyscy się śmiali. Trochę z nim rozmawiałem i okazało się, że gość nadal mieszka z rodzicami, do niedawna w ogóle nie pracował, a ostatnio załapał się na pół etatu w lokalnej bibliotece. Nie ma dziewczyny, samochodu, nic. Trochę mi go szkoda, bo nawet taki dość śmieszny był, trochę inny. Właściwie teraz też widziałem w nim to samo znerwicowane, trochę przestraszone spojrzenie i ten słowotok jakby przed chwilą oderwał się od jakiejś książki. W sumie niewiele się zmienił. Ta refleksja jest pesymistyczna, bo mimo, że gość miał naprawdę dużą wiedzę ( można go nazwać chodzącą encyklopedią) to kompletnie nie wiedział jak ją sprzedać. Sam nie zarabiam kokosów, ale mam własną rodzinę, w miarę normalną pracę i mieszkanie na kredyt. Zawsze coś.

i co w związku z tym ?

no chciałbym go przelecieć ale nie wiem jak zacząć

napisałem przecież o co chodzi. Chłopak, który był dobry w szkole, kompletnie nie potrafi odnaleźć się w życiu. Żeby po ukończeniu studiów przez kilka lat siedzieć sobie z rodzicami i nic nie robić... "Trochę" nie bardzo.

może zaproś go gdzieś,pogłaszcz po rączce,postaw browar,będzie łatwiejszy