Jestem nieudacznikiem 32 letnim

Wstydze sie przed ludzmi, jestem niesmialy, rumienie sie nawet jak mi jakas laska czesc powie. Zawsze sie byle gownem tak denerwuje ze juz pare dni wczesniej spac nie moge. W domu jestem elokwentny i wyluzowany ale jak wychodze gdzies na zajecia na studia to jestem tak zestresowany i zahukany ze az przykro sie robi. Pozniej jak juz wroce na chate i ten stres spada to sobie w glowie mysle co bym temu i tamtemu powiedzial jakby jeszcze raz do takiej sytuacji doszlo. Bluzgam na wszystkich , pozniej klade sie spac wstaje rano ide na uczelnie i znow jest to samo. I tak od wielu lat. Laski sie ze mnie smieja bo to widac ze jestem niesmialy i zdenerwowany, zreszta wszyscy ludzie traktuja mnie jak gowno. Czuje sie jak srajtasma dla kazdego. Najgorsze jest to ze nie mam sily/odwagi/umiejetnosci aby odpowiedziec cos komus kiedy mi do******la. Dopiero poniej jak znow zostaje sam to bluzgam na caly swiat i mysle co bym powiedzial tej czy tamtej i tak w kolko.

A ja mam nerwice, i też jestem chyba leszczem. Tylko mam 24 lata.

Nie przesadzaj, za bardzo się wszystkim przejmujesz. Zagadaj do kogoś równie nieśmiałego jak Ty, zapytaj o notatki, o cokolwiek. Choć nie tylko ty tak masz, to uwierz, że ludzie nawet nie pamiętają, że coś "przykrego ci powiedzieli" a Ty rozmyślasz, przestań to robić. Ktoś coś powiedział i tyle. Kij mu w oko. Zajmij się sobą. Poważnie zagadaj do kogoś podobnego do Ciebie i przestań się zadręczać.

Dzieki ale nie znam nikogo podobnego do mnie :D Pod tym wzgledem jestem wyjatkowy.

Pójdź na jakąś grupę wsparcia dla dorosłych nieudaczników. Są takie? Bo wielu ludziom by się chyba przydały. Coraz mniej ludzi radzi sobie życiu, a taka grupa wsparcia mogłaby pomóc..