moje małżenstwo nie ma dla już dla mnie sensu

jestesmy półtora roku po ślubie, wczesniej bylismy razem okolo 3 lat.mamy 2-letniego synka.odkad przyszedł na swiat cos zaczęło sie psuc, ale wszystko zrzucałam na zmęczenie i brak czasu dla siebie.zdecydowałam sie na slub , mając nadzieję ze wszystko sie ułoży, ale nie widze poprawy. w sumie jest coraz gorzej.najczesciej kłócimy sie o dziecko-tzn.mamy inne podejście do sposobu wychowania-mąż jest bardziej surowy.on pracuje zawodowo, ja zajmuje sie dzieckiem w domu.caly dzien czekamy na niego z nadzieją ze fajnie spedzimy wieczor, po czym on wraca i wszystko pryska jak bańka.jest ciąle nadęty, synek najczesciej placze bo od samych drzwi czegos mu zabrania.o seksie nawet nie wspomnę. on czesto chce cos zainicjowac jednak ja w ogole nie mam ochoty sie z nim kochać. klucimy sie w sumie o wszystko, nie mamy o czym ze sobą rozmawiac. nie wiem juz co mam robic. z jednej strony bardzo mi zalezy na tym by miec rodzine, a zdrugiej męczę sie w tym wszystkim.poradzcie coś, prosze...

poszukaj poradni małżeńskiej w swojej miejscowości i udaj się tam razem z mężem a tak w ogóle zależy Ci na ratowaniu związku?

tak jak napisalam, zalezy mi na rodzinie, ale z drugiej strony męczy mnie juz to wszystko. jestem mlodą kobietą -27 lat i chyba zasługuje jeszcze na to zeby byc szczesliwą, a nie codziennie martwic sie co dalej bedzie.

decyzję i tak musisz podjąć sama ,ale napiszę Ci jak było u mnie, tez sie zaczęło psuc ,ja introwertyczka on ekscentryk,on łagodny tatus ,ja surowa matka,ja wieczorami z nosem w ksiązce,on chce na impreze,po sześciu latach zgodnie doszlismy do wniosku że nie ma sensu,rozwiedlismy się za porozumieniem,bez burd i prania brudów, nadal się lubimy,on płaci alimenty i ma dobry kontakt z synem .Ja byłam trzy lata z kimś ale się rozstalismy,on ma drugą żonę ,oboje jesteśmy szczęsliwi i dziecko też. Wydaje mi sie że udało nam się pozostać w szacunku bo zdażylismy na czas się rozwieść,jeszcze rok,dwa i byłoby niefajnie.

bardzo czesto mysle o rozwodzie, nawet w nerwach czasem o nim wspomnę, jednak boje sie takiego kroku. zawsze marzylam o pelnej rodzinie. nie chciałabym pozbawiac mojego dziecka ,,normalnej''rodziny.najgorsze jest to że rodzina i wszyscy nasi bliscy uwazają nas za wzorowe malżeństwo. nikt nawet nie podejrzewa co dzieje sie kiedy oni tego nie widzą. kiedy wspomne mojej mamie o rozwodzie, ona zawsze staje po stronie mojego męża i mowi że sama nie wiem czego chce-mąż jest ogolnie zaradnym czlowiekiem, pracowitym, uczynnym.nie ma nalogów. w oczach mojej mamy to ideał dla kazdej kobiety.nie rozumie tego ze z takim człowiekiem jednak czasem ciężko sie porozumiec.

mój też nie był złym człowiekiem ,zaradny ,wszystko naprawił ,zamontował,wyremontował,pił bardzo rzadko,jest naprawdę "dobra partią" ale nie dla mnie , ze swoją obecna żoną dogadują się bdb bo oboje są ekscentrykami,nawet im dzieciaczka czasem przybawię (jej synka) jak gdzieś chca wyjsć.

przypomnij sobie powody , dla których zdecydowałaś się wyjść za niego chyba to nie była ciąża? spotykałaś się z nim przez 3 lata i co? wtedy Ci pasował a po ślubie i urodzeniu dziecka już nie? albo jesteś zbyt niedojrzała albo...... :( szkoda dziecka

A moze za bardzo skupilas sie na dziecku? Sama piszesz, ze od kiedy sie urodzil to miedzy wami zaczelo sie psuc. Zrob rachunek sumienia i pomysl czy moze maz nie poszedl w ''odstawke''? Wyjatkowo szybko czar prysl miedzy Wami musze przyznac. Czy dziecko bylo zaplanowane przez Was czy moze tylko przez Ciebie?

kiedy sie spotykalismy przez te 3 lata bardzo dobrze sie dogadywlismy, prawie zero kłótni - wszyscy nam zazdroscili i pytali o recepte na tak udany związek. juz wtedy myslelismy o slubie.potem nieoczekiwanie zaszlam w nieplanowaną ciąze z ktorej sie cieszylismy-maż nawet bardziej niz ja.kiedy maly sie urodził wszystko sie zmienilo. i tak jak juz wspomniałam wszystkie te nasze nieporozumienia zrzucalam na zmeczenie i brak czasu dla siebie, jaednak choc czas mija tych nieporozumien jest coraz to wiecej;( na ślub zdecydowalam sie ponieważ ciagle miałam nadzieje że to ,,uzdrowi''nasz związek choc w podswiadomości bardzo balam sie tego kroku. dziecko bylo i jest dla mnie najwazniejsze, chyba kazda matka tak czuje.nie dogadujemy sie jednak odnośnie zasad jego wychowywania-mąż po prostu na nic mu nie pozwala.traktuje go jak 10-latka ktory juz wszystko rozumie.nie potarfi okazywac mu uczuc i wrzeszczy na mnie ze to ja na wszystko mu pozwalam i ze to moja wina ze on go nie lubi;( staram sie byc dobra mamą i zapewnic mojemu dziecku szczesliwe dziecinstwo a nie pełne zakazow i nakazow- synek mając 2 latka pomaga mi w praniu, sprzataniu, rozpakowywaniu zakupow-mojemu męzowi nawet to przeszkadza. nie wiem juz sama co robić. codziennie o cos sie kłócimy, o współżyciu i wspólnych miłych wieczorach nawet nie ma mowy-bo on jak zwykle o cos się czepnie i czar pryska. to nie jest tak że ja zajmuje sie tylko dzieckiem.chce czasem gdzies z nim wyjsc, do kina, na tańce-on zawsze ma jakąs wymowkę, albo mówi zebym sama sobie poszła a on zostanie w domu.

Kobiety zrozumcie, że małżeństwo nie ulepsza związku, to związek powinien być tak dobry, by zrobić krok dalej i zawrzeć związek małżeński. Autorko jesteś matką ale i ŻONĄ i masz tez obowiązki wobec męża. Nie można cały czas zastawiać się dzieckiem a unikać współżycia, bo maż czuje się odtrącony. On pewno jest sfrustrowany, bo brakuje mu sexu z Tobą. Stąd te napięcia między wami, kłótnie. Jak się decydowałaś na małżeństwo to powinnaś wiedzieć że współżycie z mężem ma być nie tylko przyjemnością ale i obowiązkiem. Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa z mężem. Oddalacie się od siebie, ratuj to co masz, bo zostaniesz sama z dzieckiem chyba że tego chcesz. Nad małżeństwem trzeba pracować stale, każdego dnia.

Zacznijcie się regularnie odrobaczać wszyscy: ty mąż i dziecko

to wg was mam sie zmuszac do seksu i robic to z przymusu, tak?i uwazacie ze wtrdy kryzys zostanie zazegnany?

1. terapia małżeńska 2. wyjdź do ludzi idź do pracy odżyjesz będziesz miała własną kasę a poczucie wolności i niezależności zmienia podejście gdybyś zdecydowała sie na rozwód nie zostaniesz z niczym będziesz mieć pracę 3. nie zmuszaj się widocznie nie jesteście sobie przeznaczeni a wasz związek jest z przyzwyczajenia, dla dziecka jeśli było jakieś uczucie rozeszło się po kościach i nie jesteście sobie przeznaczeni 4. robienie czemukolwiek wbrew sobie to najgorsze wyjście z możliwych znienawidzisz siebie i jego będziesz miała poczucie bycia gwałconej 5. małżeństwo to nie obowiązek to miłość nie ma miłości nie ma małżeństwa nie ma seksu 6. Skończ to teraz póki jest 1 dziecko i nie zabrnęliście dalej mam znajome które mają po 3 dzieci z mężem były dla dzieci po 30 lat na starość się rozwodzą są nieszczęśliwe nie zaznały prawdziwej miłości więc jeśli nie kochasz męża daj mu i sobie szanse na ułożenie sobie życia na prawdziwą miłość 7. Czy naprawdę chcesz by dziecko dorastało w rodzinie gdzie rodzice się nie kochają w takich rodzinach wieje chłodem i nieraz dzieci wychodzą z nich bardziej pokiereszowane emocjonalnie niż z rodzin gdzie był rozwód

A o czym ma z toba rozmawiac skoro nawet sie z nim nie chcesz kochac? On zasuwa utrzymuje rodzine a ty k..a taka kiepska zona :/ ogarnij sie kobieto klocic u zamkniete ... nastepna tepa co zamiast ratowac zwiazek to mysli zevby dac noge bo maz zmeczony po pracy wracacjakbystrafila na takiego co by pil i cie bil traktowal jak smiecia to bys go predko docenila ale widac ze masz za duzo w doopci

autorko tekstu powyzej-niejestem kiepską żoną.z reszta nie mam zamiaru denerwowac sie przez twoją opinie.wiem co to znaczy alkoholik i wiem ze mój mąż jest o niebo lepszy.nie oznacza to jednak ze cala reszta jest ok.a seks nie dla każdego jest wazny. jak bedziesz juz k iedys mama to zrozumiesz jak zmeczona ozesz byc kazdego dnia i nie miec juz ochoty na nic-tylko na sen.

witam, jestem autorką tego postu...chciałam tylko powiedziec ze minął juz ponad rok odkąd to napisałam i nic w tej kwestii sie nie zmieniło...mąż od jakiegos czasu pracuje w delegacjach. w miesiącu jest z nami jakies 6 dni. jest jeszcze gorzej. nie wiem co juz robic.synek od wrzesnia idzie do przedszkola. ciągle chodzi mi po głowie zeby wtedy znalżć prace i odejsc od męża...boje sie jednak choc sama nie wiem czego...chyba najbardziej o to ze synek nie bedzie mial pełnej rodziny.