Czy to już miłość? Czy jestem lesbijką?

Jakkolwiek by to nie zabrzmiałoby takie pytania już od dłuższego czasu nie dają mi spokoju. Ciągle jeszcze dojrzewam i nie do końca pojmuję, co dokładnie dzieje się w mojej głowie - mam coraz więcej wątpliwości dotyczących mojej seksualności i emocji, uczuć, które się we mnie kłębią. (w tym momencie uprzejmie proszę wszystkich homofobów, osoby, które chcą mi zaproponować terapię i nim podobnych, o opuszczenie wątku - poznałam już zdanie takich jak Wy i tego nieprzyjemnego doświadczenia wolę nie powtarzać) Moja najlepsza przyjaciółka ma depresję i w jakiś sposób czuje się za nią odpowiedzialna, chcę by była czuła się bezpieczna, zyskała trochę pewności siebie i zrozumiała wreszcie, jaka jest cudowna. Widzę ją w samych superlatywach, dla niej robię z siebie idiotkę byle tylko zobaczyć uśmiech na jej twarzy. Od pewnego czasu przyłapuję się na szukaniu okazji by ją dotknąć, przytulić, powąchać (jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi). Jestem w stanie rzucić dla niej wszystko, ciągle chcę spędzać z nią, często zauważam też, że mam ochotę ją pocałować - choćby przelotnie w czoło. Czuję się dobrze i swobodnie w jej towarzystwie, nie brzydzą mnie rzeczy, które w kontaktach z innymi mnie odrzucają - picie z tej samej butelki, dotykanie stóp etc.. Ponad to, o ile wcześniej nigdy nie wyobrażałam sobie samej siebie w żadnym związku (nigdy też w żadnym nie byłam) to teraz, kiedy kładę się spać wyobrażam sobie obejmującą mnie w pasie rękę, delikatne ciało, długie łaskoczące mnie w twarz włosy; wyobrażam sobie przytulającą się do mnie (opcjonalnie całującą mnie w szyję, plecy, twarz, usta) kobietę. Zastanawiam się również jak wyglądałoby moje życie, gdybym była w poważnym związku z dziewczyną (chodzi mi tutaj o okres na/po studiach, kiedy mogłabym z nią zamieszkać) i zazwyczaj taka relacja wydaje mi się lepsza, przyjemniejsza, delikatniejsza niż to, co łączyłoby mnie z mężczyzną. Bardziej odpowiednia. Mężczyźni w pewien sposób mnie brzydzą. Częściej zwracam także uwagę na kobiety, które mijam na ulicy, a mój wzrok na zdjęciach przyciągają również dziewczyny - wcześniej patrzyłam się na mężczyzn, bo moje koleżanki zwracały na nie uwagę. Odrzuca mnie myśl o pożyciu seksualnym z facetem. Jestem osobą (a przynajmniej za taką się uważam) wrażliwą i tolerancyjną, wszelkie oznaki dyskryminacji - na obojętnie jakim tle - wywołują moje rozdrażnienie i w pewien sposób solidaryzuję się z wszelkimi mniejszościami. Jakiś czas temu zaczęłam oglądać kanały osób homoseksualnych na YT. Nie wiem kim jestem, nie wiem co czuję, od pewnego czasu nie wiem już kompletnie nic i mam nadzieję, że pomożecie mi rozwiać moje ewentualne wątpliwości. Czy moje zachowanie może oznaczać, że jestem lesbijką? Czy zakochałam się w mojej najlepszej przyjaciółce? (Jeśli coś powyżej jest nie jasne, chętnie odpowiem na wszelkie pytania.) Z góry dziękuję za pomoc, zdezorientowana JA.

Bardzo możliwe,że sie w niej zakochałaś :) Jeśli tak jest to nie obawiaj sie tego,najwiekszą głupotą jaką można zrobić to udawać przed innymi kogoś kim sie nie jest wbrew sobie - czyli np bylabys z facetem po to,by być "normalna". Nie sądze,by było tak źle z tolerancją tego,bo lesbijki są prędzej akceptowane niż np geje nie wiem czemu ale 2 dziewczyny razem mało kogo rażą

Takie rzeczy nie biorą się z niczego, założę się w rodzinie, w której się wychowalas coś byli nie tak, tzn wasze relacje, sytuacja rodzinna itp, po prostu nie działo się dobrze, zgadlam?

wszystko bardzo obszernie i dokładnie opisałaś, jesteś lesbijką i ja nie mam po twoim poście co do tego wątpliwości, a co dalej? sama zdecydujesz, nie ma co na siłę wiązać się z facetem, ale domniewymam,że twoje przyjaciółka nie jest lesbijką, jeśli powiesz jej o tym co czujesz ( a powinnaś) zapewne ją stracisz, bo ona na pewno zacznie cię unikać,więc najlepiej będzie jak zerwiesz z nią kontakt i kiedyś znajdziesz sobie kogoś , takiego jak ty