Babcia?

Moja córka wyszła za mąż za faceta z dzieckiem, adoptowała synka. Bardzo szybko okazało się to wielką pomyłką, 1.5 roku po ślubie była rozwódką. Nie o to właściwie mi chodzi. Przed podjęciem decyzji o adopcji, pomimo tłumaczeń wielu osób krzyczała "ja sobie poradzę! nie ważne jak będzie dam sobie radę!" Zawsze jej pomagałam, mieszkała w mieszkaniu które jej zostawiłam ze wszystkim. Mąż pił i bił, byłam na każde zawołanie, pomagałam i broniłam z całych sił. Wnuczka pokochałam jak własnego, nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że jest inaczej, kocham go bardzo! Sama lekkiego życia nie miałam, rozwód - mój mąż też pił i bił, kolejny związek mało nie skończył się tragedią. Przez całe życie wpatrzona byłam w córkę jak w obrazek! Wszystko dla niej, młodsza córka tyle nie dostała. Kiedy została sama z dzieckiem pomagaĺam jak mogłam, robiłam zakupy a przede wszystkim pilnowałam wnuka jak córka szła do pracy. Z drugiego końca miasta szłam czasami na piechotę, bo nie miaĺam na bilet. Sama byłam bez pracy i dochodów. Ona wtedy była związana z facetem z 2 dzieci. Miała czas i siły opiekować się 3 dzieci. A ja? Miałam więcej wnuków! Nie pytaĺa się czy chcę. Pamiętam zimą szłam na drugi koniec miasta, zmarznięta i głodna dotarĺam, a moja córka mi powiedziaĺa, że mam nie ruszać kotletów z lodówki bo są dla jej faceta, a ona nie wiedziaĺa, że będę chciała coś jeść, a przyszłam na noc. Tak się złożyło, że musiałam wrócić do tego mieszkania, mieszkamy razem. I zaczął się koszmar! Nie mam prawa do swojego życia, wiecznie pilnuję wnuka. Córka uważa, że jestem babcią i mam obowiązki. Albo jest w pracy, albo śpi, albo godzinami siedzi w łazience i rozmawia przez telefon. Jeździ gdzie chce, po 2-3 dni nie ma jej w domu, bo ona się musi odstresować! Oczywiście z dzieckiem jestem ja! Wiecznie zła, nic jej nie pasuje. To ja mam wszystko robić w domu. Ostatnio zrobiła mi awanturę, bo 10 minut rozmawiałam przez telefon! Przecież jestem babcią! I Jeszcze wyszłam z domu nic nie mówiąc! Afera na całą rodzinę i znajomych, wszyscy mnie szukali! Kocham swoją córkę i wnuka, ale chcę mieć prawo do swojego życia, jestem sama, więc chciałabym jeszcze jakoś ułożyć sobie życie, mam dopiero 51 lat. Jeśli kogoś to zainteresuje, proszę powiedzcie co o tym sądzicie, ja już mam dosyć, żyć mi się nie chce.

kopnąć w tyłek wredną dziewuchę i się wyprowadzić - niech sobie radzi sama najlepiej wyjedź zagranicę i postaraj się zarobić jakieś większe pieniądze - tylko jej ich nie wysyłaj!!! - przydadzą ci się na starość bo ona nawet szklanki wody ci nie poda co z młodszą córką?

Młodsza córka też nie miała lekko, sama wychowywała córeczkę, ale jest super mamą! Jestem z niej dumna! Dla niej dziecko jest najważniejsze. Teraz nie jest już sama, ma narzeczonego, który kocha i szanuje je obydwie.

To w dalszym ciągu jest moje mieszkanie

Szkoda w tym wszystkim dziecka... Nie możesz sobie odejść bo kto sie zaopiekuje twoim wnukiem? Tak sobie niestety wychowalas córkę... Nie wiem co ci doradzic. Musisz z corka porozmawiać na ten temat... Pojasnic jej troche...

Mówiłam już nie raz, nie mam już tyle sił i cierpliwości co kiedyś. Wnuk ma prawie 7 lat, jest niegrzeczny, pyskuje, nie chce mnie słuchać. Córka twierdzi, że to tylko dziecko i kiedyś z tego wyrośnie. Ja z dwójką dzieci radziłam sobie sama, do babci chodziły na weekend i to nie każdy. Moja córka nie chce zrozumieć, że to są jej obowiązki nie moje.

Bez obrazy Autorko, kochać trzeba umieć,od dzieci też trzeba wymagać i być też egoistką. Dzieciom się należy miłośc a tobie co się należy???? zap***alać przy wnuku,być służącą u własnej córki,być niewolnicą.Dziecko może być żelaznym odbiciem swojego tatusia i jeszcze trochę to będzie cię wnuczuś bił i poniżał i miał przyzwolenie twojej córci.A jak zniedołężniejesz to oddadzą cie do przytułku.Taki twój koniec. Ogarnij się kobieto