Czy rzeczywiście przejawiam za mało inicjatywy

Jestem miła, ale trzymam pewien dystans. Kiedy facet pierwszy zagada, rozmawiam z nim normalnie, ale jako pierwsza kontaktów nigdy nie inicjuje. Za nikim nie latam, nikomu nie staram się na siłę przypodobac, nie zaskakuje. I wiecie co? Od lat jestem sama. Tzn. mężczyźni początkowo może i interesują się mną, ale z czasem to zainteresowanie zanika. Ostatnio kolega, który mi się podoba, powiedział, że jestem zbyt zamknięta w sobie i to głównie on musi zagadywac do mnie. Zrobiło mi się przykro, bo ja naprawdę chciałabym pierwsza się odzywać, tylko boję się, że będę się narzucać. A ja obawiam się odrzucenia. Czy waszym zdaniem rzeczywiście za mało się staram o faceta?

Mam tak samo. Chociaż u mnie jest jeszcze ten problem, że jeśli wyznaczę sobie jakiś cel to po osiągnięciu go stwierdzam, że najlepsze było staranie się a jak już go mam to chyba nie wiem co z nim robić. Trochę jak z króliczkiem.. nie chodzi o to żeby złapać tylko o to żeby gonić. Może jesteśmy jakieś dziwne..

Niektórym facetom też jest ciężko, mają taki sam problem jak Ty, może staraj się częściej uśmiechać jak prowadzisz rozmowę z kimś, tak na logikę - jak facet poświęca Tobie czas i jest podejrzanie miły to mu się podobasz :D Tylko nie staraj się na siłe nikogo znaleźć. To samo wychodzi po rozmowie. Jak rozmawiasz to nie musisz przecież zaczynać od górnolotnych tematów - jak ktoś Ci się podoba to trzeba "zbadać grunt" i na pewno zwykła rozmowa nie będzie odbierana jako narzucanie się

Smutno mi, bo prywatnie jestem ciepłą, wrażliwa dziewczyna, która potrafi mocno kochać i chce to okazywać. Problem w tym, że jestem bardzo nieśmiała i wstydzę się pokazywać, że też mi zależy. Z tego też powodu zaprzepaścilam szanse na coś fajnego.

Mam podobny problem, tylko że ja wychodzę z założenia, że na pewno jemu się nie spodobałam tak że chciałby czegoś więcej. U mnie kończy się zazwyczaj na kilku spotkaniach, później to ucinam, bo jak to możliwe, że on chce spotykać się dalej a być może chce związku? Ze mną? przecież ja nic sobą nie reprezentuję.... W taki właśnie sposób przegoniłam moją miłość życia. Kochałam go kilka lat, ale trzymałam go na dystans, bo wydawało mi się że on jest tylko flirciarzem a może nawet bawi go jak widzi moje zainteresowanie jego osobą, więc go odrzucałam.

Też mam podobny problem. Mam w sobie mnóstwo ciepła i miłości,którą chciałabym przelać na ukochanego faceta.Niestety nie umiem tego do końca pokazać.Mam straszny lęk,ze ktos mnie skrzywdzi,wykpi moje uczucia,wyśmieje.Przez to ciężko mi faktycznie wejść w jakąś relacje.Nie umiem o tym rozmawiać,wstydze się swojego podejscia i mimo,iż staram się nie mysleć tymi kategoriami to uczucie wraca.