jestem 25 letnią kobietą

w sumie w życiu zawodowym ok ale w życiu prywatnym? totalna porażka...nigdy nie miałam przyjaciółki, kogoś z kim mogłabym szczerze o wszystkim rozmawiać. Wszystko zawsze dusiłam i duszę w sobie. Znajomych, w sensie takich z którymi mogłabym na luzie pójść na piwo, spędzić z nimi czas...nie mam. Niby sporo ludzi wokól mnie a ja stoję pośrodku nich sama. Kompletnie. Jestem spokojną osobą, generalnie dość pracowitą. Staram się być miła i towarzyska ale najwyraźniej mi nie wychodzi skoro nikt nie chce wejść ze mną w żadne bliższe relacje. Faceta nigdy nie miałam...W wieku 20-22 lat chodziłam na randki, spotykałam się z facetami ale albo oni mnie olewali albo jak już któryś się mną interesował to okazywał się dwulicowy, za moimi plecami kręcił z inną dziewczyną itp. Takie mam szczęście do facetów. Raz w życiu się całowałam, seksu nie uprawiałam w ogóle....Czuję się bardzo samotna, jak jakiś dziwak. Próbuję to zmienić ale nic z tego nie wychodzi. Paranoja jakaś...

Jeszcze trafisz na swojego ;) wszystko przed toba

wiek nie ma znaczenia, ja jestem troche starsza a mam podobnie, nie wiem co ci doradzic

no tak, wszysycy tak mówią. Ale mi chodzi bardziej o to, że jestem taka niewidoczna dla ludzi...

wiem, że wiek tutaj nie gra roli - w wieku 16, 20 czy 23 lat było to samo. Ciebie też to męczy prawda?

tak, czasem wrecz mam wrazenie, ze ktos na mnie klatwe rzucil choc dla innych moze to sie wydac smieszne :) ale ile mozne byc pod gorke ...

Ja mam 30 lat i mam podobnie. Zawsze odstawałam od społeczeństwa, nie pasowałam do ludzi. Byłam odrzucana, choć nie krzywdziłam innych i starałam się być miła. To jednak nie wystarczyło :(

Dobrze ,ze spelniasz sie w zyciu zawodowym , a reszta ? samo przyjdzie ;)

Takie czasy, a będzie gorzej. Coraz mniej normalnych ludzi i coraz większe problemy typu samotność, brak przyjaciół, itp, itd.

dopiero zaczynam życie zawodowe, niedawno skończyłam studia - spełniam się to zbyt duże słowo :) no ale życie prywatne, towarzyskie - też ważna sprawa.

ale musimy wierzyc, ze kiedys los sie odwroci. Mama mi zawsze powtarzala, ze po zimie zawsze jest wiosna, ja na swoja wiosne czekam juz pare ladnych lat, ale musimy ufac kobietki, ze nadejdzie.

coraz mniej normalnych ludzi? może to my za bardzo odstajemy i tak nam się wydaje? ;) choć fakt, z niektórymi się ciężko dogadać

Ja myślę, że samo nic nie nadejdzie. Trzeba jakoś na to pracować...tylko jak? ja jakoś nie mam pomysłu...

Zycie prywatne tez sie ulozy :) wychodz z domu ,znajdz nowe zainteresowania i pasje ,poznawaj nowych ludzi i w koncu trafisz na tego swojego ;)

ale ja wychodzę z domu, tzn w miarę możliwości. No ale też ten brak znajomych mnie trochę ogranicza - czasami chciałabym pójść na koncert, czy do klubu ale ciężko znaleźć kogoś kto potowarzyszy. Bo samemu najczęściej to lipa..

Na koncert mozesz isc sama ,tam mozesz kogos poznac . zreszta wszedzie mozesz isc sama a z czasem znajdziesz kogos do towarzystwa

skąd jesteś Kaczka?

kaczka znam ten bol, na poczatku tez gdy nie mialam z kim wychodzilam sama do kina, czy cos zjesc, ale potem wieczorem placz w poduszke :) wiec przestalam

jestem z pomorskiego ;) no ja się czuję dziwnie jak muszę iść sama gdzieś gdzie zazwyczaj chodzi się z kimś. Jeszcze sama pójść coś zjeść mogę, do kina w sumie też jak jest coś co koniecznie chcę zobaczyć. No ale wieczorem na piwo do baru sama nie pójdę, do klubu gdzie każdy przychodzi z kimś...no też nie.