No czy można być większym idiotą

Spotykałam się przez pół roku z takim jednym. Mega kulturka, szef działu w sporej zagranicznej firmie, szukający partnerki na stałe, pragnący stabilizacji, dzieci, rodziny, domku z ogródkiem, psa i chomika. Na początku było fajnie, później zaczęło się psuć. Bo on się nie umie zaangażować, bo on ma problem z okazywaniem uczuć, bo on w ogóle nie wie co czuje, bo on by chciał związku, ale praca też jest ważna, on musi pracować, praca pierwsza, miłość na trzydziestym miejscu. Było wiele rozmów, wiele rozkmin, daliśmy sobie 3 tygodnie czasu na przemyślenie. Ja w tym czasie zdecydowałam, że koniec z tym, on chyba też, bo się nie odzywał cały ten czas a z tego co wiem, szalał sobie na imprezkach. Bolało, ale trzeba, więc postanowiliśmy zakończyć to jak ludzie dojrzali, krótko przed trzydziestką, rozmową twarzą w twarz. Dzisiaj mi napisał smsa, że fajnie, że się w tym zgadzamy, on nie chce marnować mojego czasu i nerwów, ja jego też nie. Następny sms: To spotkajmy się w tej Twojej ulubionej włoskiej knajpce, gdzie mieliśmy pierwszą randkę, pogadamy i zjemy coś, bo mam straszną ochotę na tą ich pizzę z owocami morza :))). Zwymyślałam go od najgorszych, ale teraz tak się z tego śmieję. On oczywiście nie zrozumiał o co mi chodzi, chciał przecież żebyśmy w miły i kulturalny sposób ze sobą zerwali. Czy przereagowałam nazywając go palantem i psychopatą?