Czy jestem dziwką?

Zdaje sobie sprawę, że samym tematem prowokuje delikatnie mówiąc odpowiedzi twierdzące i kilka innych epitetów, ale wezmę to na klatę, zresztą samej zdarza mi się tak o sobie myśleć. Mam chłopaka od jakiś 10 lat, już sama dokładnie nie wiem, od pierwszej klasy szkoły średniej, praktycznie od zawsze, od pół roku razem mieszkamy, od roku staram się odwlec zaręczyny, na które nalegają nasi rodzice. Nie mogą powiedzieć, że jest mi z nim źle, bo jest naprawdę cudownym człowiekiem i wiem, że zrobiłby dla mnie wszystko, ale po tylu latach nie ma już tych samych emocji, adrenaliny, jest tylko rutyna i szara codzienność. Nie wiem czy go kocham, ale wiem, że to z nim spędzę resztę życia i wiem, że będę z nim szczęśliwa. Teoretycznie jest to mój pierwszy i jedyny chłopak, teoretycznie bo kilkakrotnie zdarzało mi się wplątać w jakieś „romanse”. Od razu powiem, że z nikim innym nie spałam, ale zdarzało mi się flirtować z innymi facetami, umawiać na spotkania, jednak zawsze kończyło się na pocałunkach, zawsze w ostatniej chwili zapalała mi się czerwona lampka i mówiłam stop. Wiem, że krzywdzę tym jego, facetów którym dawałam nadzieje (choć nigdy nic im nie obiecywała, wiedzieli jaka jest sytuacja)i samą siebie, bo zmagam się później z wyrzutami sumienia. A jednak co jakiś czas poznaje kogoś nowego, kto zaczyna prawić komplementy, flirtować, zapraszać na randki, a ja po pewnym czasie ulegam. Nie wiem dlaczego, czy podnosi mi to samoocenę, czy kręci mnie adrenalina, możliwość przyłapania, czuję się wtedy znów jak nastolatka i choć wiem, że zakończenia tych moich małych romansów nie są łatwe ani przyjemne to po kilku miesiącach znów pakuję się w to samo bagno. Co jest ze mną nie tak ?

Na pewno nie d****** Masz swoje rozterki jak to napisałaś bo jesteś wyłącznie z jednym facetem wiec łapie Cię ciekawość jak jest z innymi to jest naturalne. Co robisz w swoim związku by go pielęgnować? Może brak zagrożenia w związku też to sprawiać