doskwierają mi sukcesy mojego chłopaka

jest mnóstwo czynników, dla których stanęłam w miejscu. planuję życia od nowa od września tego roku. do tego czasu jednak stoję. a mój chłopak prze do przodu jak czołg. wiem, że to egoistyczne, ale nie cieszę się jego sukcesem, wręcz przeciwnie, zaczynam czuć chorą zawiść, kiedy chwali mi się stypendium, ocenami, pracą. nie mogę tego słuchać, bo od razu czuję żal, że mi się nie powiodło i że nie miałam takiego startu. że nie przeczytałam tylu książek, że to, że tamto. na swoje usprawiedliwienie dodam, że nie miałam czasu. wiem też, po prostu wiem, że jestem od niego bardziej inteligentna, ale mniej zachłanna na wiedzę. przeszkadza mi to, boję się, że zacznę w końcu czuć do niego prawdziwą niechęć. wiem, że mogę to nadrobić, czytam szybciej, rozumiem więcej, mam więcej doświadzenia życiowego, ale i tak przez długie miesiące będę w tyle. nie chcę go nienawidzić, bo czuję się gorsza.

typowa kobieta XXI wieku

Przerażające. Masz mniemanie o sobie kosmiczne, ale efektów tego twojego nadnaturalnego intelektu nie widać. Jakbyś spadła ze swojego ego na iq to by nie było co zbierać, dziewczynko. Chłopakowi mogę tylko współczuć, nie dość, że próżna to jeszcze zawistna. Masakra.

Haze, wsiadłam na wysokiego konia i nie zamierzam z niego zejść. dlaczego wmawiasz mi "nadnaturalny intelekt", jeśli wspomniałam jedynie, że mam go więcej od tej jednej osoby? to nie przechwałki. u niego myślenie przyczynowo-skutkowe jest ograniczone. nie pojmuje i nie kojarzy faktów tak szybko jak ja. bardziej rozbudowane zdania to dla niego rzecz trudna. społecznie jest wprost upośledzony. nie zwraca uwagi na logikę wyopowiedzi i sytuacji, w swoich zadaniach też miewa z tym trudność. mam spore ego, nie zaprzeczam, ale nie będę chylić głowy, gdy widzę co jest.

O ja pierdziu, ale model...