Tez wam bylo tak smutno jak sie dzieci z domu wyprowadzaly

Bo mi strasznie :( ciagle chodze do corki pokojui patrze sie na puste lozko na jej maskotki na resztki rzeczy ktore zostawila :(

Ja sie boje tego momentu.. Ciesz sie jej szczesciem po prostu. Przypomnij sobie ten moment wejscia w doroslosc jak ona sie tetaz cieszy..

maskotki ? to ile ona ma lat zw maskotki trzyma.

Ma 20 lat ale na fotelu zawsze lezaly jej ulubione pluszaki co w tym dziwnego Moja corka to bardzo mila wrazliwa dziewczyna bardzo empatyczna dlatego sie o nia boje martwie sie ze sobie w tym doroslym zyciu nie poradzi ze ludzie ja skrzywdza nie raz :( Czasami zaluje ze nie jest lafirynda cwaniara

Mnie nie było smutno gdy moi synowie wyprowadzali się do innych miast, bo dostali się na dobre studia w większych miastach niż to, w którym mieszkaliśmy. Owszem, byłam z nimi myślami i martwiłam się o to czy odnajdą się w nowych środowiskach, czy poradzą sobie na trudnych studiach. Wiedziałam prawie na 100%, że po ich ukończeniu nie wrócą do naszego miasta. Cieszyłam się, że zdobędą dobry zawód, a potem dzięki temu dobrze płatną pracę. Co też się stało. :) Trzeba umieć odciąć pępowinę i żyć swoim życiem. Dzieci nie są dla nas, są z nami przez chwilę [ 20 lat] a potem idą własną ścieżką. Taka jest kolej losu. My też odeszłyśmy od swoich rodziców by zakładać swoją rodzinę. Przypomni sobie jak bardzo się cieszyłaś ze swojej niezależności i dorosłości.