na pozór szczęśliwa, w głębi duszy samotna

mam 21 lat. Jestem spokojną, rozważną osobą (nie piszę, żeby ujawnić jakieś swoje zalety ale chcę pisać szczerze). Dbam o siebie, makijaż, paznokcie. Ogólnie mam wrażenie, że podobam się chłopakom. Słyszę też dość oryginalne komplementy, że jestem ''normalna'', ''naturalna'' i że właśnie to w dzisiejszych czasach się liczy. Chłopaka miałam raz, niestety bardzo mnie skrzywdził. To było dawno a ja od tamtej pory jestem sama. Bardzo mi brakuje ukochanej osoby u boku i już nie wiem co z tym robić. Biegam, uczę się, czytam, wychodzę. Robię dosłownie wszystko. Sama też sie przykładam, żeby kogoś spotkać (np. byłam na organizowanych przez uczelnię randkach) i nic. Z jednej strony to zatruwa mi całe życie. Ogromna pusta. Z drugiej strony to bardzo się boję, że znowu ktoś mnie skrzywdzi mimo, ze mam czyste intencje i wiem, że nigdy moje sumienie nie pozwoliłoby na zrobienie komuś czegokolwiek złego. Nie wiem już co robić. Jakieś porady? :(

nie dam bo nie mam. sama jestem okazem szczescia i radosci ... kiedy wyje z samorności chowam twarz w poduszkę straszne jest mieć dwie twarze

no właśnie. Ja też płaczę tylko w nocy i to tak, żeby nikt nie słyszał. Wiem, ze są gorsze i poważniejsze problemy ale czuję, że nie żyję naprawdę. Tak bardzo mi tego brakuje, nawet nie można tego opisać ani wyrazić. Tęsknie nawet za tym co było, chociaż mój eks bardzo mnie zranił.

wlasciwie juz nie tesknie. jestem bierna. kiedy wychodze zakładam maskę bo ludzie znaja mnie jako osobe energiczną, wesołą, zaradna tylko ja czuje sie juz z tym zle