sa tu mamy dzieci z autyzmem?

Niby nic, dziecko wiadomo, najważniejsze. Jesteśmy dopiero na początku drogi, synek funkcjonuje fajnie, robi postępy. Ogólnie jestem zadowolona z jego rozwoju, nie patrzę przez pryzmat choroby. Narazie nie odczulam żadnej przykrości ze strony ludzi w związku z jego zachowaniem, bo nie odbiega ono aż tak, w oczach ludzi, od normalnego. Miałam koleżankę ze szkoły średniej. Rzadko się widzimy, ale utrzymujemy kontakt. Oczywiście powiedziałam o problemach z synem. I wczoraj pochwalilam się, że rano synek ucieszył się jak tatuś wrócił z pracy i opowiedział co robi. Ucieszyło mnie to, że była to naprawdę rozbudowana wypowiedź ( ma niespełna 2.5 roku), i zszokowalo mnie, że w ogóle nie zrozumiała o co mi chodzi ( zaczęła narzekać, że jej syn też tylko płatki na śniadanie). Szokiem dla mnie było uświadomienie sobie, że tak naprawdę w d***e ma moje dziecko i nigdy nie słuchała co mówię. Niby przytakiwala, niby wiedziała o co z tym autyzmem chodzi, ale nie rozumiała z czego tak w zasadzie się cieszę, bo to przecież normalne, że dziecko wita się z ojcec. I pomyślałam sobie o tych wszystkich opowieściach jak to rodziny z takim dziećmi zostają same, odsuniete od grupy znajomych. Myślałam, że tu chodzi o cięższy autyzm, kiedy no wiadomo, dziecko jest bardzo uciążliwe... A wy, jakie macie doświadczenia?