Wątpliwości do faceta

Mam 21 lat. Pisząc to, mam już prawie opanowaną sytuację, ale chciałam zapytać jeszcze kogoś o zdanie. Od 3 miesięcy spotykam się z moim wieloletnim kumplem, przestaliśmy być "ziomkami" na krakowskich juwenaliach, w atmosferze imprezowej, alkoholowej, i tak dalej. Nie świadczy to o niczym złym, gdyż szybko się od siebie uzależniliśmy i chcieliśmy spotykać jak najczęściej. Staliśmy się oficjalnie parą, pomijając etap zabawy, zdobywania siebie, poznawania. Od kilku tyg zaczęlam mieć watpliwości, które w zasadzie z wzięly sie z niczego, tak na poczatku sadzilam. Jako osoba ktora byla kiedys w powaznym zwiazku, zwyczajnie przestraszylam sie presji, mowienia o rodzicach, o odwiedzaniu swoich domow. Wczesniej wszystko bylo w porzadku, a teraz budze sie w nocy zlana potem, meczona watpliwosciami. Dodam, ze bardzo mi na nim zalezy i jestem okropnie zakochana, wiem ze chce z nim byc. Ustalilismy kilka dni temu, ze damy sobie czas, bardziej wyluzujemy, przyznal mi racje ze za szybko przeskoczylismy pewne etapy. Co jednak, jesli te watpliwosci mi nie przejda? Bardzo sie tego boje, czuje ze to idealny facet, wszystko mi w nim pasuje, jednak mam troche zepsuty humor, bo ciagle gdzies w glebi swiadomosci watpliwosci są. Boje sie, ze nie bede w stanie wrocic do czasu kiedy bylo wszystko okej. Choc serce podpowiada mi, ze trzeba mi po prostu czasu by sie zaangazowac poprawnie, i zauroczyc na nowo, tak jeszcze mocniej. Dodatkowo boje sie, ze spotykajac sie z nim przestanie mi sie podobac to co mowi, jak mowi, jak sie smieje, jak mnie dotyka, co kiedys sprawialo mi cudowna radosc. Co robic? Co sądzicie?

skoro masz takie wątpliwości to rozstańcie się. Być może byłaś długi czas sama (?), nim się zauroczyłaś, ale to być może tylko chwilowe... Może jesteście bardzo dobrymi przyjaciółmi, a Wy próbujecie zrobić z tego związek....zastanówcie się

ogólnie porażka