Nienawidzę siebie

Nie mam pojęcia kiedy się to zaczęło, bo już chyba od podstawówki marzyłam o śmierci. Nigdy nie byłam i chyba nigdy nie będę gotowa na samobójstwo. Teraz studiuję ale zauważyłam,że od roku mój stan się naprawdę pogorszył. Nie mogę normalnie funkcjonować niemal cały czas tłumi mi się w głowie ,,Jesteś odrażająca. Nie powinnaś chodzić po ulicy. ". Czasami żałuję,że matka nie zrobiła skrobanki. Wtedy zaoszczędziłaby cierpienia sobie i całemu otaczającemu mnie środowisku. Nie mam partnera, ani bliskich przyjaciół. Z większością utrzymuję jedynie powierzchowne relacje. Z resztą wolę słuchać niż mówić i chyba właśnie dlatego piszę tutaj. To nie jest tak, że siedzę zamknięta w czterech ścianach przez 24 godziny na dobę. Udzielam się w wolontariacie i nie uważam żebym była kompletnie aspołeczna, Nie wiem czego od was oczekuję. Napisałam i przez chwilę było mi lżej.

Nawet w internecie mnie ignorujecie :/

Coś lub ktoś musiało się przyczynić do takiego postrzegania samej siebie, zatem uporządkuj demony z przeszłości najpierw.

Probowalas sie kontaktowac z psychologiem? sprawa wyglada powaznie ;/

na pewno miałaś spieprzone dzieciństwo. Rodzic krytykował na każdym kroku albo gorzej. Jesli zdajesz sobie sprawe ze swojego stanu, dlaczego zwlekasz z pójściem do psychoTerapeuty ( nie psychologa) ?

Nie stać nie na psychoterapeute. Nie wyobrażam też sobie,że mówię obcemu człowiekowi o tym co mi się w kłębi w głowie. W internecie to co innego. Tutaj jestem anonimowa. W realu musiałabym iść i opowiadać...

Z takimi problemami dostaniesz pomoc psychologa za free. Jeśli chcesz być anonimowa to może zadzwoń na jakąś linie wsparcia, pogadaj z jakimś psychologiem a za jakiś czas może ośmielisz się pójść do Niego w realu.

Nie wiem... Może macie rację. Ale tak sobie tutaj napisałam. Dziś mam znów ten gorszy dzień.

skąd jesteś?

udzielasz się w wolontariacie,wiec jesteś dobra i potrzebna światu