Ostatni list...

Kochanie... Piszę do Ciebie, bo nie mam już nadziei. Cierpienie przelewam na papier, bo nie wiem jak sobie poradzić z myślą, że w końcu spotkałam miłość mojego życia i tak późno to zrozumiałam. Wiedz, że od momentu rozstania miałam wątpliwości. Po ustabilizowaniu się hormonów po stracie oraz psychiki odezwałam się do Ciebie z nadzieją, że jestem w Twoim sercu i że wybaczysz mi to, jak Cię potraktowałam. Teraz sama to przeżywam, bo targasz mną od wielu tygodni, a ja każdego dnia umieram od nowa. Niestety nie wybaczyłeś mi i nie dałeś Nam szansy. Żałuję, tak bardzo chciałam Ci udowodnić, że rozumiem co zrobiłam i że potrafię Cię uszczęśliwić jeszcze bardziej niż kiedyś, że jesteś moim światem, życiem, oddechem, moim ideałem. Uwierz mi, jak pokocham całą sobą, to już na amen, nic się nie liczy – i tak jest właśnie teraz. Jestem na dnie emocjonalnym, bo straciłam Ciebie i Nasze Maleństwo. Nie mogę sobie z tym poradzić. Chciałam odbudować Naszą miłość i założyć z Tobą prawdziwą rodzinę, kochający dom pełen śmiechu cudownej rodziny. Wierzyłam w to głęboko, ale Ty już nie. Robiłam wszystko, byś mi wybaczył. Przełykałam gorzkie słowa i walczyłam dalej. Dziś jestem już zmęczona, psychicznie nie żyję. Uczuciowo nie istnieję. Jestem martwa. Jak myślę o Naszym dziecku to zawsze płaczę i chyba nigdy nie przestanę. Ten rok mnie styrał, zniszczył, dobił moją psychikę pochłonięta chorobą. Straciłam wszystko, co najważniejsze, dwie istoty, o których dziś marzę w snach i nie chcę się budzić, a że się budzę to nie chcę zasypiać. Nigdy Was nie zapomnę i nigdy już nie będę tą samą osobą. Chciałabym cofnąć czyny, słowa i sprawić żebyś mnie tak kochał, jak ja kocham Ciebie. Mimo wszystko. Niestety nie potrafię. Zawsze będziesz w moim sercu, wspaniały seks z miłości, kiedy to poczęliśmy Nasz Mały Wielki Cud. Cierpiałeś przeze mnie, wiem. Ja cierpię również od tamtej pory, bo muszę dźwigać brzemię niedoszłej matki i niedoszłej żony, która straciła najważniejszą wartość – miłość matczyną i miłość drugiej połowy, której nie mogłam znaleźć przez tyle lat. Nie istnieję. Dlatego teraz muszę już iść jak najdalej od tych wspomnień i wierzyć, że chociaż Ty odnajdziesz się na tym świecie. Żegnaj Kochany.