pytanie do matek dorosłych dzieci?

Pytanie do matek dorosłych dzieci? do innych też Gdyby ktoś załóżmy jakiś 27 latek był samotny i nigdy nie miał dziewczyny, taki prawiczek i jego matka by o tym wiedziała, i ten prawiczek nie ma dziewczyny bo jest można powiedzieć wykastrowany to znaczy nie odczuwa prawie popędu, ma bardzo wątpliwy wzwód i ogólnie nie czuje się mężczyzną a wszystko to z powodu choroby w dzieciństwie o której jego matka wiedziała ale myśli że wszystko się uleczyło. Ten prawiczek wie że inni myślą że nie ma dziewczyny bo jest nieśmiały albo ma ogólnie s******lony charakter czyli nikt nie wie o jego problemach. Ma ochotę się komuś zwierzyć, chce żeby jego mama znała prawdę. Potrzebuje powiernika bo chce by ktoś go rozumiał i oceniał zgodnie z rzeczywistością. Co powinien zrobić? Jak wy byście zareagowali na to będąc jego matka albo ojcem? Czy nie jest to zbyt intymne? Czy powinien sam zostać z tym problemem i jakoś to przezwyciężać, zdusić to w sobie i starać się żyć jakby nigdy nic.

bez kitu naprawdę nikt nie odpowiedział

Z ojcem , z matka raczej nie bardzo

to twoja matka myła ci siusiaka jak byłeś niemowlakiem możesz więc z nią pogadać o czymkolwiek

ale ci matka krzywdę zrobiła 27 lat i taki z ciebie debil że piszesz o sobie w trzeciej osobie ? skoro masz problemy "urologiczne" i skończone 18 lat to idziesz sam z problemem do lekarza, mamusia nie jest ci do tego potrzebna nie dość że nie potrafiła cię wychować na normalnego człowieka to jeszcze nie nauczyła samodzielności ja pierniczę, prawie 30 lat i taka życiowa pipa, założę się że jesteś jedynakiem, maminsynkiem

dziękuję za odpowiedzi to co opisałem nie jest o mnie, nie mam jeszcze 27 lat, to tylko taka przykładowa historia nie ma co już iść do urologa, w tej sytuacji jest już za późno, pytanie brzmi czy mówić o takich rzeczach rodzicom nie uważacie że to trochę trudne gdy się wie że się ma s******lone życie a wokół wszyscy myślą że jest ok

up

up