Mam męża, kocham innego...

Mąż był moją pierwszą i jedyną miłością. 7 lat w związku, w tym rok małżeństwie. Bywało różnie, raz lepiej, raz gorzej- jak to w małżeństwie. J poznałam jeszcze przed ślubem. Zakochałam się jak wariatka, zakochałam się od pierwszego wejrzenia, choć nigdy w taką miłość nie wierzyłam. Spędziliśmy cudowny tydzień- najpiękniejszy w moim życiu...potem wróciłam do domu, na tydzień przed ślubem. Kompletnie skołowana i rozbita, z potwornymi wyrzutami sumienia, z potwornym kacem moralnym i z potwornym dołem...Ślub się odbył, mijały tygodnie, powoli oswajałam się z sytuacją, serce bolało coraz mniej, ale przychodziły chwile, że nadal pękało...Starałam się być dobrą żoną. Nikt oprócz dwóch najbliższych przyjaciółek nie wiedział o J...wszystko jakoś się układało, aż do minionego poniedziałku, kiedy zobaczyłam J...całkiem przypadkowo...nie mogłam uwierzyć, że to on. Stałam jak wryta i nie mogłam wydusić z siebie słowa...Wszystko wróciło. Kompletnie rozwaleni emocjonalnie nie wiedzieliśmy jak sie zachować, co powiedzieć, co zrobić...ale jedno wiedziałam...uczucie nie wygasło. Kocham go od pierwszego spotkania, od ponad roku, w każdej sekundzie...Spotkanie było krótkie, bo wiedziałam, ze dłużej nie dam rady być twarda. Wypiliśmy kawę, trochę porozmawialiśmy. Mówił, że nie potrafi o mnie zapomnieć, że to cud, ze sie spotkaliśmy, że nie wierzył w to, ze jeszcze kiedyś się zobaczymy. Pożegnaliśmy się namietnym pocałunkiem. Ze łzami w oczach wsiadłam do samochodu i odjechałam nie oglądając się do tyłu...Serce znów pęka. Jestem złą kobietą...tak bardzo nienawidze siebie za to uczucie do niego, za to, że ranię męża, który jest zupełnie nieświadomy tej sytuacji i niczego nie podejrzewa...przepraszam, wiem, że post jest nieskładny, ale w tej chwili nie jestem w stanie myśleć...po prostu musiałam się wygadać...