Mój maż to Jekyll i Hyde

Moje życie to wieczna huśtawka i jestem w momencie, kiedy mam wszystkiego dość. Jesteśmy razem 15 lat, mamy dwoje nastoletnich dzieci. Mój mąż jest człowiekiem bardzo trudnym i zmiennym, chimerycznym. Nigdy nie wiadomo, w jakim nastoju się obudzi czy wróci z pracy. Jak jest fajny, jest idealny - dla mnie jako partner, jest super tatą, kolegą. Śmieje się, żartuje i stara. Wszystkim wokół wtedy nozdrza falują ze szczęścia, ze o zobaczcie, Paweł ma humor! Gorzej, jak ma "fazę" - wtedy zamienia się w swojego ojca, apodyktycznego, humorzastego i chamskiego pana i władcę, Jest wtedy rozdrażniony, nie ma żadnych hamulców, mówi co mu ślina na język przyniesie - potrafi do mnie powiedzieć "zjazd mongole", "poj***e pierd...", różne takie. Nie można nic powiedzieć, bo ma dwie odzywki: weeeź albo wali mnie to. Jak gówniarz. A ma 39 lat. Dodam, ze jest człowiekiem wykształconym, zajmującym kierownicze stanowisko, pochodzi z elitarnej rodziny (ja nie). Podobnie traktuje moją siostrę i mamę (brata i ojca się boi). Ze swoją matką i siostrą nie utrzymuje kontaktów, bo to dziwna rodzina jest - zero więzów, zaangażowania (co niestety odbija się na jego rozżaleniu, ale i poczuciu winy - masakra). Jestem sfrustrowana i zdołowana. Wariuję od tego bujania (ostatnia faza miała miejsce w styczniu, więc i tak sa fajne proporcje szczęścia i doła, bo kiedyś było odwrotnie!) - od szczęścia (bo naprawdę jesteśmy bardzo zgrani i szczęśliwi, jak jest dobrze), po zero granic i hamulców, gdzie jestem traktowana jak śmieć (czyli jak jego matka przez ojca). W ogóle mam wrażenie, że jak jest ktoś miły i dobry, to znaczy że wręcz prosi się, żeby go gnoić (jego matka to taki typ podnóżka był, który wzbudzał pogardę - no typ ofiary). A ja jestem miła, dobrze zorganizowana, uprzejma i uczynna. Więc jak jest ok, to fajnie, że nic nie musi w chacie robić. Ale jak jest źle, to jestem kopciuchem od razu. Moja rodzina i przyjaciele traktują go jak śmierdzące jajo i osobę niepełnosprawną na emocjach. Specjalna kategoria. Jego zachowanie jest generalnie żenujące po prostu - jest chamski, nafochowany, no "nie bierze jeńcow". Patrzą na mnie ze współczuciem na zasadzie "tak nam przykro, że jesteś z głupkiem". Ale jak go ktoś dobrze nie zna, to twierdzi, ze to człowiek dusza. Przemiły, no idealny mąż i ojciec. I taki jest, im mu ktoś bliższy, temu się w "fazie" gorzej dostaje. Najgorsze, że nie bardzo wiem, co zrobić. Nie pomagają rozmowy, prośba, płacz czy groźba. Wali mnie to - to odpowiedź na wszystko. Nie mam chyba co zrobić zresztą. Jestem na etapie, ze najchętniej bym go pogoniła - może nie rozwód, ale separacja. On nie docenia tego, co ma. Nie szanuje mnie. Wydaje mu się, że wszystko, co ma, po prostu mu się należy, a ja zawsze będę, nawet jak będzie mnie gnoił. A ja mam po prostu dość. Tego traktowania podłego i tej huśtawki, która mnie wykańcza naprawdę. Czuję się fatalna - skoro mnie ktoś tak traktuje, znaczy jestem po prostu do d**y. Samoocena mi siada, deprechy łapię. Ale co? Separacja? Rozwód? Mamy wspólne mieszkanie na kredyt, ja zarabiam 2 000, on niewiele więcej. Z drugiej strony jak zaraz zacznie się starać, znów będzie fajnie i znów zapomnę, że przed chwilą byłam ścierka do podłogi. Do następnego razu, który nie wiadomo kiedy nastąpi. A dzieci na to patrzą. Nie chcę, żeby traktowały coś takiego jako normę. Szacunku do siebie i innych je to nie nauczy. Sięgam dna, bo marzę o tym, żeby znalazł sobie jakąś babę. Naprawdę. Może ktoś powiedziałby mi coś mądrego, bo się pogubiłam?