Moje problemy, moje życie, wejdź i przeczytaj

Całe moje życie to jakiś absurd, popadam w skrajności i czuję że dążę do największej porażki. Zawsze byłam wrażliwa, zbyt wrażliwa z całą masą kompleksów dodatkowo. Zawsze starałam się być najlepsza aby tylko ktoś mnie zaakceptował, choć troszkę pochwali. Nigdy nie słyszałam żadnego dobrego słowa z ust ojca. Całe życie byłam beznadziejna, do niczego, przez całe życie mi to wmawiał i wmawia dalej. Byłam, jestem katoliczką, jak cała moja rodzina. Kocham Boga. Modlę się, chodzę do kościoła, często na majowe, czerwcowe, różaniec, pielgrzymki. Byłam nawet w zakonie, chciałam zostać ale jestem zbyt słaba. Nigdy nie miałam chłopaka. Byłam w wielu licealnym, były wakacje, myślę sobie, muszę zdobyć jakiegoś chłopaka, nie chce być sama, chcę tak jak moje koleżanki. Znalazłam. Chłopak starszy o rok. Miły, dobry, ogólnie ok. Troszkę się to ciągnęło, ale ja czułam się z nim źle. Nie kochałam go. Nie chciałam się z nim całować, nie chciałam być z nim blisko, potem to nawet nie chciałam go nawet widzieć. Skończyło się. Czuję, że się nim bawiłam. Źle mi z tym. Minęło z 5 lat. Cały czas jestem sama. Nie potrafię stworzyć związku z żadnym chłopakiem, z dziewczyna też nie. Choć były momenty, w których miałam brudne myśli na temat kobiet. Czas mija a ja? Ja kilka razy byłam zauroczona ale tylko w żonatych i dużo starszych od siebie...Zaczęłam studia i..poznałam kolejnego mężczyznę, oczywiście żonatego...zakochałam się i nie mogę przestać o nim myśleć. Najgorsze jest to, że on jest dla mnie zbyt miły, podrywa mnie, filtruje a ja nie umiem się oprzeć! Tak bardzo pragnę miłości i akceptacji. A z drugiej strony tak bardzo się boję, nie chce cudzołożyć, nie chcę grzeszyć, nie chce zadawać cierpienia. Macie dla mnie jakieś rady?

Idź dawac d**y k***a ironiczna szczurzyco

Jak Ci się podobają starsi to sobie znajdź starszego ale nieżonatego. Albo w swoim wieku xD lub parę lat starszych (też są fajni niektórzy).Z resztą Ci nie pomogę bo ja mam normalnego tatę, katoliczką jestem na papierze:-) i nikt ode mnie nie wymaga niczego w zasadzie. Ale czy jestem szczęśliwa to nie wiem :-P Chociaż moja rodzina też mnie wkurza czasami i to nieźle :-D

Znajdź sobie? Szukam cały czas. Nawet jakbym kogoś takiego znalazła to boję się reakcji rodziny, otoczenia. Zresztą gdzie znaleźć wolnego starszego? Z rozwodnikiem nie wezmę ślubu kościelnego. Z ojcem mam niby dobry kontakt ale z tym jednym wielkim wyjątkiem... A teraz jestem zakochana, znów nieszczęśliwie.

Bądź zimną suką!

musisz "wyjsc do ludzi" , bywac wsrod ludzi, moze wolontariat, praca spoleczna, kursy, wystawy , imprezy otwarte, na ktore mozesz isc sama - zawsze sie cos dzieje. Zobaczysz, ze nie jeden ten zonaty na swiecie.

Nie obraź się, ale co ci dało do tej pory to życie zgodnie z przykazaniami? NIC, nawet bym powiedziała, że dało ci to tylko smutek i rozczarowanie. Do niczego nie namawiam, ale niektóre przykazania w kościele są bezsensu. Z własnego doświadczenia powiem ci jednak, ze zanim zaczniesz związek musisz zrobić ze sobą porządek, bo byle jaki fagas cię omami i wykorzysta, jak np. ten teraz. Musisz znać swoją wartość to podstawa, a później zakładać związek, nawet ze starszym.