sprzedaz domu a uczucia

Witajcie. Powiedzcie jak uporać się z takim ,, problemem,,. Mieszkam z ojcem i swoją rodziną ( mężem i dziecmi) . Generalnie odbpoczatku nie lubię tego miejsca. Maks miejscowość. Zero prawie rodziny czy fajnych sasiadow. Zero atrakcji no i ten dom pełen złych wspomnień. No ale tata całe życie twierdził że ten dom dla mnie, że żyły sobie wypruł by go postawić ( ciężkie czasy) i wszystko co do tej robił (budowa potem remonty itd. ) to dla mnie i enukow). Zostaliśmy by nie robic mu przykrości ale dusimy się tu strasznie. Ostatnio dolozylismy do kolejnego remontu kupe kasy i strasznie nas boli ze za te pieniądze byśmy mieli super domek ( w stanie surowym) i w ciekawszym miejscu. Ale problem tkwi w czym innym. W mojej głowie. Ponieważ widzę radość jego ze tu jesteśmy . Ze nie jest sam, że ma codziennie kontakt z wnukami. A ja nie mogę się doczekać kiedy to sprzedam i ucieknie stąd ( nie mylic tego z tym ze czymże mu śmierci - kocham go bardzo mocno) . Kiedyś myślałam o tym by może ojca zabrać ze sobą ale to jego dom jego życie całe. Serce by mu peklo na samą chyba taka moja propozycje. Tak mnie tu ,, u ziemil,, że nawet po jego śmierci boje się ze go zawiodę jak ten dom oddam w obce ręce. Wiem ze to tylko rzecz ale w mojej głowie siedzi coś co sprawia że cokolwiek z nim bym nie zrobiła będzie złem ze co by się nie działo mam tu być i tyle bo tak chce mój ojciec. Mój mąż nie ma z tym problemu . Przeprowadzał sie z rodzicami 3 razy i u niego to tylko kwestia możliwości. Zero sentymentów. Ja sobie wytłumaczyć ze to moje życie , moja decyzja ?? Moje marzenie ??. Ciągle wyobrażam sobie ten moment. Spakowana po sprzedazy wychodzę stąd z myślą ze to juz nie moje a ojciec to widzi i serce mu pęka na zasadzie ,, jak mogłaś mi to zrobić - przecież to było wszystko dla Ciebie ,, .

Też nie miałabym sumienia zostawic ojca, nie zrozumiałby , ze możesz nie czuć się szczęsliwa w tym domu .

Tym bardziej ze życie mu dało w kość strasznie. Ale nie chce tu opisywać dlaczego. 2 je mego rodzeństwa nic mu wtedy nie pomogło. Boli mnie też fakt ze gdy dzieci dorosną a ja jakoś ogarnę się i powiem ,, dość chce żyć po swojemu,, one zaczną zaliczenia się te tu jest ich dom i znajomi. I znów zaczną się wątpliwości i ja będę ta zła. Czasem jestem wściekła na siebie ze nie umiem być stanowcza i bez względu na uczucia innych żyć tak jakbym chciała. Ten dom jest duży i boję się że nie dam rady go utrzymać. Zdaje sobie sprawę ze dzieciaki pójdą może w świat i wtedy przymusem to sprzedam ale to za 20 lat dopiero gdzieś pewnie będę na emeryturze jak dożyje . Wiele osób mi mówi ze mam szczęście bo dostałam dom powinnam się cieszyć ze nie mieszkam w klinice jakiejś czy nie mam kredytu. Ciesze się to oczywiste ale nie jestem tu szczęśliwa. Do tego stopnia ze nie mam ochoty wychodzić dalej jak na podwórko a czuje się ,, wolna,, będąc daleko. Czasem na wakacjach tak mi dobrze ze nie mam ochoty wracać tu.

klitce miało być - nie klinice - sorry słownik mi zmienił i żalić się - a nie zaliczenia ;-/

Ktoś inny powie Ci , ze masz bardzo dobrze i nie musicie się dorabiac . Z dziećmmi tak zapewne bedzie jak dorosna , ze nie bedą chciały zmieniac otoczenia. Dla Twojego taty ten dom jest najwuzszym osiagnieciem w zyciu i chlubą. Może pomysl jak mozna podzielic dom , aby nie uzytkować go w całości . Nie wiem co Ci doradzić :(

nigdy nie sprzedałabym domu ojca,nie bo nie,twoje argumenty bo nie ma tu rodziny i fajnych sasiadow,dla mnie takie argumenty to gowno,dla mnie osobiście.nigdy nie sprzedam domu musieliby mnie zlicytować,dla mnie to co ci przeszkadza w uczuciach to podstawa,leje na wszystko inne,ciekawe miejsce ci się marzy twój wybor

I w tym jest problem ze nie wychodzisz dalej niż na podwórko. Zamknęłaś się na ludzi, sąsiadów i siedzisz w tym domu i się dołujesz. A powiedz mi czy potencjalne miejsce przeprowadzki będziesz wybierać przez pryzmat sąsiadów i fajnych ludzi? A co jest nie tak z obecnymi twoimi znajomymi i sąsiadami? Nie pomyślałaś ze to z toba jest cos nie tak, bo się zamknęłaś w sobie? Swój domek swój miejsce można urządzić tak przytulnie żeby czuć się dobrze obojętnie gdzie to miejsce się znajduje. Znajomi i sąsiedzi to nie najważniejsze osoby w zyciu najważniejsi są twoi bliscy. Z czasem być może i twoje sąsiedztw i okolica się zmienia. Wprowadza sie nowi ludzie nudno ci tutaj? To sobie cos organizuj.

No ale mieszkać w 1 miejcu bo ktoś tak chce to tez dziwne. Kochasz ojca to poczekaj aż dom będzie ,,pusty,, sprzedaj a dziecmi się nie przejmuj tak bo dadzą sobie radę . Z resztą moze tez będą chciały zmiany otoczenia. Nie inwestuj juz w dom dużych sum tylko odkładając sobie. Ja wiem co to znaczy bo mialam podobnie. Bałam się sprzedać potem bałam się co będzie jak sprzedam. I co?? Na początku nawet o tym nie myślałam bo trzeba było ogarnąć formalności urzędy praca dom. A potem jak juz miałam czas na chwile refleksji - życie ma się jedno - jak teraz nie zrobisz coś dla siebie to kiedy ??. Staram sie o tym nie myslec. Najgorsze co moze byc to wpojenie komus poczucia winy. Nigdy moim dzieciom nie bede tego robic. Myślę że zrobiłaś dużo już dla taty zostając z nim mimo marzeń. Jak juz jego czas minie realizuj się . Bo jak ty będziesz nieszczęśliwa to wszyscy Twoi bliscy tez . Każdy ma swój czas na życie i nie można dyktować czy też wmawiać komuś jak też powinien żyć.