czy macierzynstwo faktycznie jest wspaniale i cudowne?

i na starość zawsze się człwoiek cieszy, ze ma dzieci? czy równie dobrze nie może być tak, że ktoś na starośc czuje, że zmarnował najlepsze lata, bo pomimo miłości do dzieci, rodzicielstwo wspomina jako udręke?;-/

Nie jest, przeważnie wszystko z Ciebie wysysa.

Można kochać dziecko i nie kochać macierzyństwa. Można kochać dziecko i być złym rodzicem. Mozna kochać dziecko, ale mieć takie problemy finansowe, zdrowotne i wychowawcze przez całe życie, że na koniec człowiek sam nie wie czy było warto. Można dziecka nie kochac, choć zdarza się to rzadko, lecz, co przykre, nie tylko wśród patologii- czasem różne tragiczne okoliczności w połaczeniu z problmemami osobistymi i np. niedojrzała psychiką nakazują wprawdze mechaniczne wykonywnaie obowiązków, ale blokuja nawiązanie więzi z dzieckiem. Wtedy zazwyczaj ludzie mają ogólny problem w relacjahc z ludźmi. Można kochać dziecko, ale charakterologicznie okazać się nienadającym do posiadania dzieci, wtedy ma się jedno albo wcale, bo istnieje poczucie, że w sumie da się bez tego zyć. To temat tabu, ale niektórzy kompletnie nie czuja tego pociągu ku rodzinie i wtedy jej nie zakładaja, czego osoby silnie rodzinne nigdy nie pojmą;-)

Jak człowiek zrezygnował z dzieci, by się bawić, wyszaleć i nigdy nie stawać rano, to potem żałuje. Jeśli człowiek rezynuje z przyczyn śwaitopogladowych (np. antynatalizm) lub dlatego, ze głeboko czuje,że się nie nadaje do tego lub szczerze czuje, że po prostu nie chce i uda mu się bez tego zdefiniować sens swojego życia- to wtedy można się zestrazec bez żalu, ale takich ludzi jest mało. Większość ma dzieci. Większośc tych, którcy ich nie mają żałuje, że ich nie ma, bo albo wiąże się to z tragedią, gdyż mieć ich nie mogli, albo nie mają, bo zrezygnowlaiz błahych powodów. jesli ktoś rezygnował z przekonania- pewnie nie żałuje, np. cuzbaszek, wierzę jej,że ona nie żałuje, ze jest bezdzietna. albo pawlikowska. torbicka.

up