Nie to znaczy nie...

Czy wam też trudno zaakceptować "nie" u dziecka? Ale nie takie "nie bo nie" tylko np. nie po czterech godzinach niejedzenia i po tym czasie trzech łyżkach zupy. Albo nie- nie przykrywaj mnie gdy śpię a ręce i nogi mam lodowate od trzech godzin? Czy należy słuchać i być pewnym tego co mówi półroczne dziecko, czy to takie chwilowe " wiem co mówię" u takiego szkraba?

"półtoraroczne"

Co do jedzenia to akurat w tej kwestii nie wciskam nic dziecku na siłę. Córka jest ogólnie duża (waga i wzrost), większa niż rówieśnicy, na pewno jej jedzenia nie brakuje, więc jak mówi, że nie chce śniadania (a miała taki okres, że zjadała 2 cm skórki od chleba na śniadanie i nic więcej) to nie dawałam jej. Trudno, następny posiłek o swojej stałej porze. Dziecko z głodu nie umrze, a jeśli się rozwija prawidłowo to w kwestii tego ile ma zjeść powinniśmy mu (dziecku) zaufać. A co do reszty to zależy od sytuacji. Nie może być tak, że dziecko powie "nie" i wyjdzie na mróz bez czapki. Są sytuacje kiedy dziecko może decydować, a są takie kiedy musi nas słuchać.

zalez w jakich sytuacjach! Bo jak dzieciak wrzesczy mi NIE!! - nie wstane do prz-la, szkoły , nie pozbieram swoich rupieci , nie wyniosę czegos do smieci to leci w trymiga tak mnie wnerwi . Ale w błahych sytuacjach moznaby powiediec dziecka nie to jest nie. Na sile jesc nie daje bo mnie obrzyga , nie będę miliard razy wstawac i zakrywać kiedy się odkrywa bo KUVA MAC JA MUSZEW NOCY SPAC !! niech spi odkryta , ubranie tez sobie wybiera w co się ubierze