Nie radze sobie psychicznie

Pracuje w markecie. Mam dosyc tej pracy, wykanczam sie psychicznie, zarabiam najnizsza. Teraz mam szanse dostac inna prace, za wieksze pieniadze, ale sa 3 zmiany i moje dziecko musialoby byc samo w domu. Teraz mam pania starsza, ale ona przychodzi na 3 godziny w poludnie. Wczesny ranek albo siedzenie do 23 odpada. Moja mama uwaza, ze moje dziecko ma juz 7 lat i z palcem w d***e moze zostawac samo w domy na kilka godzin, do tego juz kiedys mi powiedziala, ze ona opiekunka na pewno nie bedzie. Spoko, jej sprawa, ale i tesciowa i moj maz twierdza inaczej. Do tej pory sobie radzilismy. Ale mnie przerasta ta praca, chodze bo musze, bo z meza pensji nie starczy na wszystko. Maz widzi jak sie mecze, ale juz ma dosc moich opowiesci z pracy. Najpierw mnie namawial na ta nowa posade, a teraz kaze mi odwolac spotkanie rekrutacyjne, bo to i tak nie ma sensu, bo nie chce dziecka samego w domu zostawiac ( co chwile sa jakies jazdy z sasiadami, ktorzy widzac nas bez dziecka, okazuja wrecz niezdrowe zainteresowanie, gdzie ono jest). Rzygam juz swoja robota a u mnie tylko markety maja nabor albo produkcja przez agencje. Nie mama szans na inna prace, mam tylko srednie wyksztalcenie.

trudne jest życie, gdy trzeba wybierać rodzine lub pieniądze, chory system, współczuje

u mnie w mieście podobnie tylko ze ja mam 23 lata, mam 13 letniego brata dla ktorego jestem siostra i matką (nasi rodzice nie zyją), pracuje tak jak ty w duzym markecie, mam dotacje mieszkaniowa z mopsu, zero czasu na cokolwiek, zadnych znajomych, nie poszlam na studia, postanowilam juz ze szukam pracy w duzym miescie, zabieram brata i sie wyprowadzamy a to mieszkanie po rodzicach na wynajem, biore leki psychiatryczne bo bym sie całkowicie załamała :O