Singielka wśród par

Drogie Panie, takie "życiowe" pytanie..a raczej moje użalanie się. Sytuacja trochę śmieszna, a trochę dramatyczna (dla mnie)..Chodzi o to, że mam 23 lata, wiem,że to mało i że "całe życie przede mną", fajnie, akurat z tym nie mam problemu. Chodzi o to, że mam te 23 lata..i nie wiem jakim cudem ale wylądowałam w świecie, gdzie 99% moich znajomych/przyjaciół to narzeczone/przyszłe panny młode/mężatki. Ich życie jest totalnie inne niż moje, bo ja singielka. Chyba nigdy mi to nie przeszkadzało, aż zaczęłam o tym myśleć. Jeszcze nigdy nie miałam chłopaka, nawet nie byłam bliska tego. Nigdy i ever. Nie wiem jak to jest chodzić na randki, jak to jest się z kimś spotykać itp. Całować..o seksie nawet nie wspominam. Nie jestem jakoś strasznie brzydka. Kurcze, no normalnie wyglądam. Mam kolegów. Ale właśnie, tylko kolegów. Wszystkie moje koleżanki z liceum czy teraz ze studiów już są w długich zwiazkach, niektore po ślubie i z dzieckiem. Czuje sie strasznie osamotniona w tych chwilach, kiedy każda opowiada o tym, gdzie to była ze swoim partnerem, co robili itp..najgorsza jest litośc...albo współczucie. Nie wiem..to ten wyraz ich twarzy. NIektóre to nawet potrafią powiedzieć: no, ja wiem ty się nie cieszysz na weekend, bo i tak nie masz planów itp..Tu nie chodzi o to, że chce znalezc kolezanki. NIe wiem po co pisze, chyba musze sie wygadac w przestrzeń. Zastanawiam się, jak to bedzie..jak znajde juz kiedys chłopaka..co oczywiscie moze sie nigdy nie wydarzyć..tzn. chodzi o to, czy mnie juz wszystko omineło? Te słodkie, głupie randki, poznawanie siebie tak po prostu..Raczej znajomość powinna byc powazna, rozsadna, z racji wieku, czy nie ? Mam dziwne przeczucie, ze zmarnowałam ten wiek idealny na lekkie życie. I totalnie nie moge sie odnaleźć mając 23 lata,