Pocieszenia potrzebuję, proszę, proszę!

Tak piszę, bo potrzebuję jakiegoś pocieszenia... Za 3 tygodnie wyjeżdżam na drugi koniec świata na rok. Zostawiam chłopaka z którym spotykam się 9 miesięcy i pomimo że szybko go pokochałam i zaczęłam traktować go poważnie, nie sądziłam nigdy że on może tak traktować mnie, ot, jako odskocznię od codzienności, osobę do wyjścia na spacer czy herbatę. Owszem, mówił słodkie rzeczy i ogólnie jest strasznie uroczy i kochany, ale nie łudziłam się że coś większego z tego wyjdzie. Jest nam jednak ze sobą naprawdę dobrze, wspólne poczucie humoru, ulubiona muzyka, książki, zainteresowania, w łóżku nigdy z nikim nie było mi lepiej, wiem że jemu też jest dobrze ze mną... Jest w ogóle starszy ode mnie o 9 lat, więc pomimo wszystkich dobroci jakie mnie od niego spotkały, potęgowało to trochę uczucie że nie jestem dla niego na poważnie. Słuchajcie.. Powiedziałam mu dzisiaj o moim wyjeździe. Popłakał się... Zalał się biedak rzewnymi łzami, obsmarkał mi głowę i nie powiedział nic. Przez 10 minut staliśmy wtulając się w siebie i wspólnie płacząc. Zasadniczo jestem pesymistką i zakładam zawsze najgorsze, ale w tej sytuacji to nawet ja muszę stwierdzić że musi coś do mnie czuć i muszę być dla niego ważna... No napiszcie mi coś pokrzepiającego :( Mieliście podobną sytuację, albo słyszeliście od znajomych, albo po prostu czy uważacie że jest możliwość że on mnie kocha? Co to wszystko w ogóle znaczy..? Hilfe, hilfe!!

Po co wyjeżdżasz? Od dawna to planowałaś ukrywając przed facetem?

Wyjeżdżam do pracy i jednocześnie nauczyć się języka. Roboty zaczęłam szukać tydzień temu, informując faceta o tym, wczoraj przeprowadziłam rozmowę na Skypie, no i od razu zostałam zatrudniona.. Tak więc nie - nie ukrywałam tego przed nim. Dzisiaj poinformowałam go o przyjęciu.