Do mam niemowlakow...

W zwiazku z tym, ze planujemy powiekszenie rodziny naszly mnie pewne przemyslenia. Najpierw wiekszac rozplywa sie w zachwytach nad rosnacym brzusiem i malutka "fasolinka" pod serdusiem mamusi a po narodzinach te same rozanielone ciezaroweczki pisza o tym jak to maja serdecznie dosc wiecznie rozdartego bachora i zyc im sie niechce , na nic nie maja czasu i najchetniej by piznely tym dzieckiem, wyjechaly na drugi koniec europy niedawajac nikomu adresu. I tu moje pytanie. Czy zycie po urodzeniu dziecka to naprawde pasmo niekonczacych sie cierpien i wyzeczen? Czy jest choc jedna mama, ktora ani przez chwile nie miala zalamania, jest szczesliwa i opieka nad malenstwem niesprawia jej najmiejszego trudu???

Tak jest. Ja jestem przykładem. Moja dwójka dzieci jest cudowna. Dziś już mają 12 i 14 lat. Do dziś pamiętam jak prztulalam, karmilam, kapałam, chodziłam na spacerki itd. Ile radości było z pierwszego zabka czy pierwszych kroków. Jak na dobranoc prztulaly i mówiły kochamy mamusie. Zawsze były grzeczne i wiedziały co wolno a co nie. Więcej to ja zajmowałam się nimi bo mąż szedł do pracy rano a wracał wieczorem. Nadal są cudowne. Pomagam im w lekcjach a w zamian zdają z nagrodami. Nie wymyślają że boli brzuch noga czy glowa bo do szkoły chodzą z chęcią. Nie żałuję niczego! Dzieci jak wracają że szkoły to obiad czeka na stole, w domu posprzątane a mamy duży dom, wszystko poprane. Jak jedno miało 4 lata to było w szpitalu dwa tygodnie oj wynalam ja morze łez. Jestem szczęśliwa i dzieciaki też. Mąż mówi że dobrze wychowałem dzieci i za to wielki szacunek. P.S po nowym roku idę do pracy. Papiery złożone i naczelnik mówił że prawdopodobnie w marcu.