Rodzice wybrali mi studia, których nie cierpię

Niby są prestiżowe, niby jest po nich kasa, ale ich po prostu nie cierpię i kompletnie nie widzę się w tym zawodzie, miałam inne marzenia i plany, które uciekły gdzieś po drodze. Jestem na drugim roku, chciałabym zrezygnować i zacząć inny kierunek, jednak zawsze kończy się to awanturą, wypominaniem, że to oni za mnie płacą, że zachowuję się jak dziecko, które wymyśliło sobie, że chciałoby mieć satysfakcję z pracy. Ojciec ciągle gada, jak to się poświęca i jak wiele dla mnie robi, kiedy ja takiej pomocy nie chciałam. Sama nie wiem, co mam robić, od dłuższego czasu jestem strzępkiem nerwów, ciągle płaczę i mimo młodego wieku mam poczucie zmarnowanego życia. Żałuję, że wcześniej za bardzo ulegałam.

co studiujesz?

Stomatologię. Fajnie, że są po tym ładne zarobki, ale już teraz nie wyobrażam sobie do emerytury się tym zajmować, najzwyczajniej się w tym nie widzę, kompletnie mnie to nie pociąga. Od dawna chciałam być grafikiem, jednak ojciec uznał, że plastusiem żadnym nie będę. Marzy mi się też zawód psychiatry, wszelkie schorzenia psychiczne fascynują mnie od zawsze, musiałabym iść na medycynę, z moją maturą spokojnie bym się dostała, rodzice nie chcą jednak o tym słyszeć, żarzy mi się w tyłku, mam fanaberie itd. Ojciec uznał, że praca nie musi się podobać, wystarczy, że będę dobrym "rzemieślnikiem" w swym fachu i będę zarabiała na życie. To nie on będzie wykonywał ten zawód do emerytury. Sami mamy dobrą sytuację finansową, jednak tatuńcio należy do typów, którzy wiecznie narzekają i wiecznie jest za mało.

Do tego wiem, że będę kiepskim dentystą, skoro mnie to mnie to odrzuca.

znajdz pozytywne aspekty swojej pracy :) chyba jeszcze nie jest za pozno na przekwalifikowanie swojego kierunku studiow. porozmawiaj o tym z rodzicami. meczysz sie tylko psychicznie i marnujesz swoj czas