tragiczna smierc bliskiej osoby

Kilka dni temu dowiedzialam sie ze w tragiczny sposob zmarl moj tata. Nic totalnie nie zapowiadalo smierci. Nie byla ona z przyczynnaturalnych.jestem cholernie zalamana, w domu nie moge spac, nic przelknac, mam scisk jak siedze w domu rodzinnym to ciagle mi sie wydaje ze to sen, ze on zaraz wroci, do tego jestem w 18 tygodniu ciazy, zdarzylomi sie z nerwow zapalic kilka papierosow. Mam nadzieje ze nie zaszkodzilam dziecku ale ja nie daje rady psychicznie. Dlugo sie z ojcem nie odzywalam, 1,5 roku.po pewnej klotni przestalismy sie do siebie odzywac. W domu, na miescie jak zupelnie obcy ludzie. Ani slowem. A dzis on nie zyje. Kiedy dowiedzialam sie ze jestem w ciazy mialam nadzieje ze wszystkosie ulozy.ze sie pogodzimy. Ale nigdy oficjalnie nie wyciagnelam do niego reki.tak bardzo tego zaluje. Tych wszystkich razow kiedymoglismy pogadac a milczelismy booboje bylismy zbyt dumni by siebie nawzajem przeprosic. Gdyby teraz ktos mi powiedzial ze moj ojciec stoi i czeka pod domem to tak jak siedze pobieglabym i przytulila go, tysiac razy przeprosila i 3 tysiace razy powiedziala jak bardzo go kocham. Od miesiaca mieszkam z moim partnerem. Ale wciaz brakowalo mi mojego domu rodzinnego. To pierwszy facet z ktorym mieszkam. Do nowego mieszkania wracalam niemal na noc. Ostatnie2 tygodnie to niemal codziennie. Widywalam go i nic. Milczalam. Nigdy sobie tego nie wybacze.nie potrafie teraz myslec o ciaz, dziecku, czymkolwiek, pluje sobie w brode ze nie wyciagnelam reki. Ze nie porozmawialam. Wystarczylo sie odezwac. Tyle patetycznych rzeczy sie naczytalam ze zycie jest ulotne, i co? I nie korzystalam z okazji by sie pojednac. Wybaczcie za te przydlugie wypociny, gdzies to musialam wylac. Nie prowadze pamietnika a tu czesto czytam watki.Tyle zalu mam do siebie. Moze bedzie to jakas forma przestrogi dla tych ktorzy nie dbaja o kontakty z rodzicami, lub tak jak ja mieli zbyt wielka dume zeby powiedziec przepraszam.

Nie ma co teraz myśleć "co by było gdyby... " bo nie dowiesz się już tego. Jesteś w ciąży i musisz myśleć o dziecku. To jest teraz najważniejsze! Ja straciłam matkę i do tej pory siedzi mi w głowie że dwie godziny wcześniej się na nią obrazilam. nie ma się co cofać to już tego nie cofniesz. Trzeba żyć dalej i pamiętaj że dziecko czuje to co ty i też będzie nerwowe. Życzę powodzenia

dokładnie, źle zrobiłaś ale czasu nie cofniesz. NIe denerwuj się i nie pal bo za za chwilę wyjdą problemy z ciążą i znów będziesz sobie pluć w brodę a mogłam nie palić... na to jeszcze masz wpływ.

Latwo wam. Powiedziec. W glowie przewijaja mi sie wszystkie sytuacje kiedy go widzialam i wystarczylo powiedziec "czesc tato. Co slychac?" Moj i jego glupi upor wychodzi mi teraz bokiem.

Ja niedawno straciłam mamę. Patrzałam jak się męczy odchodząc. Byłam u niej 2 razy dziennie w szpitalu. Wracałam do mojego 2 letniego syna, szybko obiad, dziecko do spania, przebrać, nakarmić, wysmarować ojca bo niestety też ciężko chory. Potem znowu mama.

Idz na cmentarz i w milczeniu porozmawia,j myślę ,że dużo ci to pomoże.

przykre mysle,ze nikt z nas nie zaklda na serio, ze moze sie cos takiego stac...

jesli mozna spytac, jak zginal ?

a co cię to obchodzi ? czy jak się dowiesz to bedzie ci lżej ciekawska babo

ojej ale ktos tu jest nerwowy ;-)

twój ojciec potrzebuje teraz twojej modlitwy, ty możesz mu ją dać. Komunii za niego chyba nie ofiarujesz bo z tego co wynika to z wiarą u ciebie znikomo chyba, ale cóż modlitwę zawsze jakąś mu możesz dać

Gdyby sytuacja była odwrotna, on czuły się tak samo jak ty teraz.

Nie. Nie za bardzo wierze w Boga. Nie jestem w stanie pojac jak ktos kto rzekomo nas kocha biernie przyglada sie naszym ludzkim cierpieniom i nic z tym nie robi. To rodzaj jego zabawy z nami?wycierp sie na dole to bedzie Ci dobrze u gory czy co?dobrotliwa i kochajaca osoba tak nue robi.

Nie zrobiłaś nic złego. Ja nie rozmawiałam z tatą przez 3 lata. Codziennie żałowałam ale nie potrafiłam wyciągnąć ręki. W końcu się pogodziliśmy, ale tylko dlatego, że wychodziłam za mąż. Uwierz mi, że Twój tata na pewno bardzo Cię kochał i też żałował, że nie rozmawiacie i dobrze wiedział, że też bardzo go kochasz. Nie miej do siebie żalu. Tak już bywa. Równie dobrze Twój tata, gdziekolwiek teraz jest, może żałować, że zamiast się z Tobą pogodzić, bo jesteś w ciąży i strasznie przeżywasz Waszą kłótnie pozwolił, żeby duma wygrała. Ja wiem, że nasi rodzice dali nam życie, troszczyli się i są starsi, ale oni są tak samo odpowiedzialni za nasze relacje jak i my. To oni się zdecydowali wydać nas na świat i kochać bezgraniczną miłością. Nie czuj się źle, powspominaj trochę fajne czasy, pooglądaj zdjęcia. Zrozumiesz, że ważniejsze dla Twojego taty było całe życie z Tobą niż ostatnie półtora roku. Te półtora roku nie znaczy, że nagle przestaliście się kochać. I nie przejmuj się jak ktoś Ci mówi, że popełniłaś błąd ale teraz już za późno i najlepiej się z tym pogódź. Nie. Nie popełniłaś żadnego strasznego błędu. Tak bywa i tyle. Wszyscy się kłócimy. Buziak i nie pal papierosów. Lepiej rób co innego na odstresowanie. Albo pozbieraj wszystkie Wasze wspólne zdjęcia i zrób sobie ładny album :)