Moje cale życie to marzenia i fantazje

Większośc czasu spędzam na fantazjowaniu co będzie, wymyślaniu scenariuszy i róznych sytuacji.. Kompletnie poza tym nie mam życia i nawet boje się go mieć bo nigdy go nie miałam..żałosne.

Lęk przed życiem, odpowiedzialnością. Pewnie jakby pogadać, to by się okazało, że i stany depresyjne i nerwica? Współczuję. Wiele zależy od ciebie. Pewnie tak żyjesz (ja też do pewnego stopnia tak żyłem i żyję) bo życie, ciebie rozczarowuje, bo sama sobą jesteś rozczarowana, bo nie masz nadziei. Trzeba jednak, zacząć wierzyć w siebie, choćby troszkę.

Ja tak miałem. Wziąłem się za siebie. Poszedłem do terapeuty, podleczyłem nerwicę, zapisałem się na prawko, teraz tylko pracę dobrą znaleźć.

No trafiłeś w dziesiątkę niestety.. Biore antydepresanty, które powinny być też na lęk społeczny, ale to niewiele daje.. chodziłam do psychologa, ale po paru wizytach zazwyczaj odpuszczam, bo potem nie wiem o czym mam gadać.. Nie wiem jak mam wyleczyć fobie społeczną czy nerwice, nie wiem.. Chciałabym się wziąć za siebie, ale się okazuje, że mam problem ze wszystkim, a głównie z wychodzeniem do świata i ludzi..

Nie powinnaś odpuszczać. Tylko terapia, leki nie wyleczą nerwicy, jedynie złagodzą objawy. Ja mam do domu zalecany trening autogenny shultza na rozluźnienie mięśni.

nie tylko ty tak masz autorko, ja mam to samo, tyle że mam 41 lat i żadnego życia

masz 41 lat i jesteś dziewicą czy nie ?

Trafiłem w 10, bo znam to od środka. Jestem po terapiach, biorę znów antydep. bo ostatnio się znów trochę posypałem. Jest dużo lepiej, ale nie na tyle, abym żył w normalnym rytmie. Na dodatek mam 40 lat i jest mi coraz trudniej siebie zmieniać, ale cóż innego pozostaje. Radzę ci, kontynuować terapię. Może szukać terapii grupowej. Ciężka sprawa, duże wyzwanie, ale pomaga. Mnie pomogło. Nie wiem, ile masz lat, ale im wcześniej, tym lepiej. W młodości, to wszystko jest, powiedzmy dość świeże. Rozumiem ciebie doskonale i wiem jak wygląda takie życie.