odczuwam wyobcowanie w społeczeństwie z powodu braku markowych rzeczy

nie posiadam nic z Korsa, Kazara, szalika Burberry u mnie nie uświadczysz, Nike ni ma, Pumy ni ma, Rebooka ni ma. Zara, Hilfiger, Aldo, Wojas to nazwy, które się w uszach przewijają, ale mało znaczą. gdybym się uparła i nie wychodziła do kina, jadła korzonki i zrezygnowała z posiadania mężczyzny, który te parę złotych jednak kosztuje, to miałabym parę rzeczy tych marek. czy warto jednak? czy poczuję się lepiej? na samych rzeczach mi nie zależy specjalnie, ale trochę mi łyso, kiedy patrzę jak dziewczęta w moim wieku machają mi nimi przed nosem. być może to płytkie myślenie, ale i tak wzbudza to mój dyskomfort psychiczny.

To gdzie Ty się obracasz? Normalni ludzie nie zwracają na to uwagi. Ja tylko czasem kupię coś lepsiejszego, ale niekoniecznie to musi być mega znana marka - po prostu ma być porządna. A tak na codzień to mi szkoda kasy by kupować byle napisik był.

To że masz takie odczucie to zrozumiały stan bo to jest właśnie presja posiadania. Inni mają to ja też muszę. Analogicznie jest z partnerem jak nie mam nikogo to jestem gorszy/a. Wszystko zależy od twojego punktu widzenia. Ja osobiście nie kierowałbym się takimi pobudkami bo zamienisz się w zombie konsumpcjonizmu. Jest to błędne koło ponieważ moda szybko się zmienia, gadźety się starzeją a uroda mija. Najlepiej w życiu kierować się równowagą i rozsądkiem, który powinien wskazywać ci właściwą drogę. Oczywiście fajnie mieć dobre jakościowo rzeczy, ubrania itd ale musi to wynikać z potrzeby racjonalnego kupowania oraz świadomości. Kupuj to co jest ci potrzebne, inwestuj w rzeczy bardzo dobre jakościowo tam gdzie faktycznie je spożytkujesz w 80%. Nie warto gonić za innymi bo to nie ma sensu. Rób to co ci intuicja podpowiada i szukaj własnego stylu oraz swojego"JA".