Czy ja mam w ogóle szanse jeszcze na życie

jestem dda.. Mam depresje i fobie społeczną.. Rzuciłam drugi razstudia.. Nie pracuje.. Nie mam koleżanek ani kolegów, bo przez depresje spaliłam za sobą wszystkie mosty.. nie wiem co zrobić z życiem.. I im dłużej o sobie myśle tym czarniejsze myśli mam na temat przyszłości.. Bo nawet JEŚLI wylecze w jakiś magiczny sposób depresje, zaczne znowu studia, ukoncze je, znajde prace to czy ktokolwiek mnie zechce? Mam na mysli jakiś porządny, dobry chłopak? Chce mieć w przyszłosci rodzne, chcałabym jeszcze kiedyś pożyć, mieć po co żyć, cieszyć się, śmiać.. Ale coraz bardziej mysle, że przecież ja byłabym tylko problemem dla kogoś, każdy by się mnie wstydził, po co wybierać "trudną" dziewczynę, kiedy wokół jest tyle pięknych, mądrych, wygadanych, NORMALNYCH... ?

Oczywiście że masz szansę. To ja ci powiem moją historię. Poszedłem na studia, które ciągnąłem i ciągnąłem i nie chciałem dać za wygraną. Ostatecznie skończyło się tak, że pożegnałem się z uczelnią. To mnie też przybiło. Zaczynać od nowa w momencie gdy wszyscy dawni znajomi już są znacznie dalej. Gryzło mnie to bardzo, nie miałem pracy, pewnie miałem depresję lekką- nic mi się nie chciało, wszystko w czarnych barwach, brak snu i stres co dalej. Finał taki, że poszedłem na studia zaoczne "przegryzłem" temat mojego wieku i dużo mniej się tym przejmuje, to nie ma aż takiego znaczenia. Kierunek nie jest do końca idealny, techniczny i wymaga pracy i zauważyłem ciężej już wiedza wchodzi do głowy. Jeśli chodzi o pracę to od 2014 prowadzę własną działalność, niezbyt narazie dochodową, ale na plus. I jest co ewentualnie wpisać do CV. Jeśli się wyleczysz, znajdziesz pracę i zdąbedziesz wykształcenie to nie wiem w czym problem. To, że zrobisz to trochę później nie ma takiego znaczenia.Mi pomógł kontakt z ludźmi z obecnych studiów, każdy miał trochę inne przygody z edukacją-a to przerwane studia, a to jedne skończone a to do pracy po 30 tce potrzebne itd.