Podoba się wam ten wiersz?

Mnie się bardzo podoba, moim zdaniem bardzo ładnie opisuje istotę Polski i całej polskości :) ze Stanisława Balińskiego "Moją ojczyzną jest Polska Podziemna, moim dziedzictwem – ofiara daremna, moim domostwem nieznane cmentarze, moim marzeniem… Ja nie mam już marzeń. Rycerz tchórzliwy, bohater od święta cóż mogę zrobić, jak tylko pamiętać… Moja ojczyzna to Polska Podziemna – mężna, kłótliwa, szlachetna i ciemna – co ginie dumnie z łopotem sztandarów, a żyje w krzyku potępieńczych swarów. Pierwszą się szczycę, a tej drugiej wstydzę, pierwszą ukochałem, drugą – nienawidzę? Moja ojczyzna, która nie istnieje, ma chlubne karty i wstydliwe dzieje, bywa ohydna, że tylko zapomnieć, by zaraz świętą kochać nieprzytomnie. Do obu biegnie wyznanie dziecinne: „Nie mam, nie miałem i nie chcę mieć innej”."

A tu jest podobny, tego samego autora, chociaż inny w swojej wymowie, i dotyczący już tylko czasów historycznych, które dla autora były teraźniejszością. Stanisław Baliński "Polska Podziemna Moją ojczyzną jest Polska Podziemna, Walcząca w mroku, samotna i ciemna, Moim powietrzem jest wicher bez nieba, Moim pokarmem jest krew w garści chleba, A moim światłem, co płonie z daleka, Jest nasze prawo i prawo człowieka. Może mnie dławić ten bunt wiecznie żywy, Ale bez niego nie będę szczęśliwy, Mogę uciekać przed zmagań żałobą, Ale już nigdy nie ujdę przed sobą. Wśród wielu ojczyzn, co płyną w mgle cudnej, Ja chcę tej jednej, tej wolnej, tej trudnej. Cóż mi po wszystkich słońcach tego świata, Jeżeli światło zaciemnia mi krata. Cóż mi po wszystkich urokach tej ziemi, Jeśli mi serce pchnięto do podziemi. O bracia moi, a kto bez wolności, niech w ciemności idzie i walczy w ciemności. Moją ojczyzną jest Polska Podziemna, Walcząca w mroku, samotna i ciemna, czy tam, czy tutaj, to jedno nas łączy, Nurt nieśmiertelny, co we krwi się sączy I każe sercu taką moc natężyć, Że wbrew rozumom musimy zwyciężyć."

Mnie też się podoba chwyta za serce.

Przeczytałam,smutek wielki:-( :-( :-(

Polemizowałem i nadal polemizuję z myślą zawartą w tym wierszu i wielu, wielu literackich wypowiedziach, czy po prostu opiniach wygłaszanych przez Polaków o sobie samych. Mianowicie: - jakie to wstydliwe dzieje? według jakiej skali to się mierzy? bo jeśli według skali dokonań sąsiadów, to ani tu pogromów nie było, ani mechanicznego ludobójstwa, ani niewolenia narodów na skalę imperialna i totalną - słowem to jest bzdura, którą wygłaszają pięknoduchy, które lubią mieć zapaszek, tych strasznych miazmatów narodowych - jakie to swary? o kształt państwa? gdzie ich nie ma? niech autor i jego zwolennicy wejrzy (tak wiem, autor od dawna nie żyje i z goryczy w stanie upadku RP to pisał) w historię Francji, od rewolucji, przez dyrektoriat, cesarstwo, restaurację, republikę, niech się przyglądnie uważnie i zobaczy, że takiej skali wzajemnej nienawiści, masowych mordów na rodakach, wyniszczania ludzi, karier, wzajemnej wrogości, to w Polsce nie było a to co było, to w dużej mierze wynikło z nacisku obcych mocarstw i działalności agentury, głównie moskiewskiej (co i dzisiaj widać) i pruskiej/niemieckiej. Słowem, konkluzja tego wiersza, że tacy piękni jesteśmy i straszni, jest PRZESADĄ. Ani tacy piękni, ani tacy straszni. Polska jest krajem szczególnym, bo położonym pomiędzy potęgami. Francja mogła przetrwać zakręty historii, nawet imitować imperium, żyć swobodnie, bo de facto tylko jednego wroga na kontynencie miała. Gdyby za plecami, zamiast Hiszpanii, miała drugie agresywne imperium, przy tym poziomie swarliwości, głupoty, zajadłośc****ewnie już 200 lat temu upadłaby z wielkim hukiem.