Mam dola. Zwialam z domu i mysle...

Chyba musze rozwalic swoja rodzine. Patrzac na dzieci. CHhce by mialy szczesliwe zycie. Ich tata nie ma dla nich czasu a dla mnie szacunku. Czuje sie niekochana. Dziec***ewnie tez. Obiecywal ze spedzi z nami weekend bo w tygodniu nie ma czasu. I owszem wzial dzieci, po moim smedzeniu pol dnia, tzw rozmowie umoralniajacej. Mam dosc napraszania sie. Boje sie. Jestem na macierzynakim. Z dala od rodziny. Dwoje malych dzieci. :( Ale ile tak zyc... Jak zebrak proszac o uwage... Zasluguje na milosc a moje dzieci na ojca ktory bedzie spedzal z nimi czas nie z przynusu a z radosci... Wyszlam z domu. Siedze sama i wpierd... frytki w knajpie. Mysle co zrobic ze swoim zyciem. Porazka... Miliony rozmow i lez. I ciagle to samo... :(

Ciężka sprawa :(

Poradziłbym tobie najpiękniejsza rzecz we świecie obok bajek, ale pewnie nie posmakujesz ponieważ dusza twa błądzi. Nauka języka. Byle jakiego. Obcego. i dasz radę.

Smutne to...

Wp*****l mu. mówię serio

I jak tam dzisiaj? Lepiej czy tak samo?