Pytanie do ludzi samotnych.

Czy byliście kiedyś z tym problemem u psychiatry, psychologa , i czy coś wam to pomogło, piszcie.

Nie, bo samotność to nie jest choroba. Jestem na tyle samoświadoma, że wiem, dlaczego jestem sama. Nie chcę zmieniać swojego charakteru ani wyglądu, więc zdaję sobie sprawę z tego, że będę sama i nic się nie zmieni, póki ja się nie zmienię. Nic innego psycholog mi nie powie.

Ja byłam i zaczęłam chodzić na terapię. Nie jest mi łatwo, bo ciężko zmienić myślenie, które towarzyszy mi przeszło trzydzieści lat. Powoli jednak zaczynam rozumieć, skąd bierze się mój brak samoakceptacji, nadmierny krytycyzm w stosunku do samej siebie, lęk utrudniający nawiązywanie kontaktów z innymi. Krok po kroku czuję, że moje życie zaczyna się zmieniać i łatwiej mi odnajdywać się wśród ludzi. Co nie zmienia faktu, że charakter mam raczej samotniczy i nigdy nie będę zabawową radosną kobietką. Mimo wszystko uważam, że warto zapisać się na terapię, choćby po to, by lepiej zrozumieć samego siebie. Trzymam za Ciebie kciuki :-)

gość dziś - do jakiego dokladnie specjalisty chodzisz z takimi problemam?i Terapie masz sama czy grupowow? Chodzisz prywatnie czy na nfz?

Chodzę częściowo na NFZ a częściowo prywatnie. Mam to szczęście, że mój terapeuta przyjmuje na ubezpieczenie w przychodni i dodatkowo ma swoją praktykę. Wypada jedna wizyta/m-c na ubezpieczenie i 3-4 płatne. Za jedno spotkanie prywatne płacę 100 zł. Chodzę drugi miesiąc, sesja raz w tygodniu.

Na razie pracuję indywidualnie, ale kiedy zakończę tę terapię (to może potrwać 1 rok lub nawet 2 lata), planuję zapisać się do grupy terapeutycznej, by w bezpieczny sposób ćwiczyć nawiązywanie kontaktów z innymi.

Jestem samotny mam 40 lat nienawidze ludzi lubie byc sam do ludzi z checia bym strzelal zaciagnal bym sie na Dzichadiste ale jestem juz zastary umarlbym szczesliwie biorac ze soba 100 ludzi to nie zciema to fakt :)

Powodem Twojego samopoczucia jest brak samoakceptacji, wiem, bo sama tak miałam, że wszyscy mnie wkurzali. Teraz, kiedy bardziej siebie lubię, nawet z wadami i niedoskonałą, łatwiej mi tę niedoskonałość wybaczać innym. Po prostu ideałów nie ma, a mój perfekcjonizm uprzykrzał życie mnie i otoczeniu (jeszcze nadal mi się zdarza, bo to mocny rys mojego charakteru).

PS. Chodzę do psychologa, bo pytałeś o specjalistę.