NIE UDANE ŻYCIE

Witajcie mam na imię Szymon 24 lat jestem niepełnosprawny chciałbym opowiedzieć wam moją historię mieszkam z bratem bliźniakiem który studiuje ma dziewczynę i jest zdrowy. Moja mama zawsze mnie wspierała i pomagała ale nie pracuje praktyczne cały dom utrzymuje ojciec. Mi osobiście udało się skończyć szkołę zawodową ale bez dyplomu. Ojciec zawsze lepiej traktował brata niż mnie materialne i duchowo gdy mi nie powiedział że mnie kocha zawsze mówi że mnie to jakiegoś ośrodka trzeba oddać bo że mnie nic nie będzie w ogóle nie przyjmuje się moim stanem zdrowia a mam słabe żeby jestem tylko na rencie inwalidzkiej a a wiadomo leczenie kosztuje. Od zawsze miałem problem z nawiązywaniem kontaktów z innymi ludźmi mieszkałem 5 lat w internacie i byłem w różnych ośrodkach szkolno wychowawczych. Wiadomo jako młody człowiek miałem swoje marzenia mieć prace kolegów rodzinę naprawdę się starałem ale nic nie wyszło. Stwierdzono u mnie depresje i od roku przyjmuje leki mój dzień wygląda w ten sposób że jestem w domu ewentualne późnej jakiś spacer siedzenie przed komputerem i to wszystko. Często płacze w poduszkę bo muszę jakoś odreagować czasem myślę że moje pojawienie się na tym świecie to jedno wielkie nie porozumienie chciałbym zasnąć i już się nie obudzić bo mam wrażenie że nikomu na mnie nie zależy. Za wszelkie błędy przepraszam muszę się komuś wyżalić

A jaki masz stopien niepelnosprawnosci? Poruszasz sie na wozku czy jest to cos innego? Z twojego postu wnioskuje, ze potrafisz sie wyslowic i jestes elokwetnym mlodym czlowiekiem. Dlaczego tego nie wykorzystasz? Nie znam twojej historii, ale czy nie myslales o tym zeby wrocic do szkoly i zdobyc jakis zawod? Co ciebie powstrzymuje? Depresja, choroba, niepelnosprawnosc ruchowa, brak srodkow finansowych? W zyciu zawsze jest jakies wyjscie. Kiedys ogladalam poruszujacy dokument o czlowieku, ktory byl utalentowanym pianista i sportowcem, studiowal medycyne i w wyniku wypadku zostal sparalizowany. Przez lata nie mogl nawet samodzielnie siedziec, ale sie nie poddawal, skonczyl studia, a teraz 15 lat pozniej bedac na wozku otworzyl wlasna praktyke i nawet zalozyl wlasna rodzice. Wiesz, chodzi o to, ze nie dla kazdego zycie jest latwe, ale to tylko od ciebie zalezy co z nim zrobisz. Nie porownuj sie z bratem czy innymi ludzmi (wiem ze to ciezkie), bo kazdy jest inny i ma inne mozliwosci. Ale to nie znaczy, ze masz sie czuc gorzej. Jestes jeszcze taki mlody, wszystko przed toba. Pomysl jakie masz zainteresowania, co chcialbys robic i co ciebie powstrzymuje. Czasami niepelnosprawnosc moze byc atutem, poniewaz masz doswiadczenie zyciowe i przezyles porazki, a to tez ksztaltuje osobowosc i charakter. Moze zaangazujesz sie w cos, np. pomoc innym osobom z podobnymi problemami. Za malo o tobie wiemy zeby cos doradzac. Wiele ludzi tak naprawde przez cale zycie nie ma przyjaciol, ani dobrych znajomych, uwierz mi - nie jestes w tym odosobniony.