Czy każdy związek to pasmo cierpień?

Z pierwszą "wielką miłością" byłam 2 lata. Pełne upokorzeń, cierpień. Mało zaznałam z nim szczęscia, tkwiłam w tym związku ze strachu, że już nikt mnie nie zechce. On mi to wpajał przez cały związek (był bardzo brzydki i niedowartościowany i całą frustracje wyładowywał na mnie). On mnie porzucił (zdradzał i zostawił do kochanki, która była brzydsza od baba jagi). Załamało mnie to. Długo nie mogłam się pozbierać ale udało mi się odbudować swoją samoocenę i zdrowie. Postanowiłam szukać dalej, ale faceta innego. Nie tak pewnego siebie jak były (mimo braków w wyglądzie nadrabiał gadką-szmatką a małolate to kręciło). Kogoś normalnego, lekko nieśmiałego. I byłam w dwóch związkach z takimi. Każdy był gorszy od poprzedniego. Jeden miał za sobą długoletni związek i non stop gadał o byłej. Nawet o tym jaka była w łóżku itp Bardzo za nią tęsknił mimo KILKU lat, które minęły od rozstania. Nie zważał na moje wyznania, w których mówiłam, że ranią mnie jego wspominki..... Odeszłam nie czekając zbyt wiele. Pan numer 3 mnie non stop olewał, nie szanował.... po kilku randkach stał się innym człowiekiem. Na początku gentelmen, aż w zakłopotanie wprawiały mnie jego niektóre zachowania. Bardzo nieśmiały, nie wytrzymywał kontaktu wzrokowego, na uśmiech reagował zaczerwienieniem policzków. Ale po kilku randkach zaczął używać języka jak z rynsztoku. I wspomniane olewanie......i przechwalanie się sypianiem z innymi kobietami... Szczerze nie wiem jak inne kobiety może jarać duże doświadczenie faceta w tych sprawach. Mnie brzydzą faceci którzy spali z całym klubem nocnym ... (pan nr3) I tutaj jest sedno całej sprawy. Nie umiem znaleźć sobie kogoś. Wszyscy mnie krzywdzą, ze związków mam więcej złych wspomnień niż dobrych. Czuje, że do końca życia zostanę sama. I szczerze, jeśli każdy związek jest taki świetny to wole być sama. Tak bardzo chciałabym mieć kogoś bliskiego ale nie potrafię już się zmusić do kolejnych spotkań.....