Nie uczę się w ogóle, boję się szkoły

Ten problem narastał w sumie od zawsze. W połowie drugiej klasy liceum doszło do tego, że nie uczę się w ogóle. Nie jestem głupia. Chodzę do porządnego liceum. Zawsze byłam wzorowym uczniem. Nie mam pojęcia co się stało, po prostu się nie uczę i już. Z jednej strony kompletnie nic mnie nie obchodzi a z drugiej mam gdzieś w głowie jakieś marzenia o zdobyciu edukacji. Tak na dobrą sprawę lubię zdobywać wiedzę. Sęk w tym, że nie potrafię się uczyć. Nie umiem tego wyjaśnić. Po prostu się nie uczę. Na początku mi się to udawało i nawet zdobywałam przyzwoite oceny. Teraz same jedynki. Jestem w klasie maturalnej. Mam zaproponowanych tyle jedynek...jestem załamana i zła na siebie, bo ja poprostu nic nie zrobiłam żeby to zmienić. Kiedy na początku drugiej klasy przestało mi dobrze iść z chemii(rozszerzona) to tak się bałam lekcji, że miałam silne skurcze i wymiotowałam. Zaczęłam nie przychodzić na sprawdziany.i tak posypała się lawina z innych przedmiotów. Ten sam schemat. Nie umiem, zwijam się z bólu, nie przychodzę, piszę w drugim terminie choć i tak nie umiem. Dziś miałam kilka sprawdzianów, bardzo ważnych. Chyba bez nich nie zdam a i tak nie przyszłam. Jutro też mam bardzo ważny sprawdzian i nic nie umiem. Dobrze, że chociaż frekwencja jest jeszcze dobra. Moja rodzina mnie zabije jak się dowie.. Całymi dniami tylko leżę i nic nie robię a potem z nerwów nie jestem w stanie funkcjonować

Piszę to żeby się wyżalić. Chyba nie mogę już nic zrobić. Czekam tylko aż się uwolnię od szkoły. Życie pod ciągłą presją, w stresie wykańcza mnie

A może powinnaś porozmawiać z jakimś psychologiem, pedagogiem?