Żeby sie wyżalic.

Święta mogłyby dla mnie nie istnieć. Nic dla mnie nie wnoszą oprócz pośpiechu, zgiełku i wyzwalania pieniędzy. Ludzie z którymi się spotkam w święta, widuje na co dzień i wcale za nimi nie tęsknię. Zjem jak jadam co dzień. Wrócę do domu zmęczona i wyszarpana. Potraw nie robię, po po co. Odgotuje pierogi, na śniadanie zjem parówki, przecież mi smakują, to po co wymyślać. Nie ma dla mnie różnicy oprócz darmenego stania przy garach. Praca - dom, Tyłka nie doganiam, nie mam czasu pomyśleć, a i to zbędne bo moja przeszłość uksztalowala moją teraźniejszość i moje zapatrywanie na świat. Nie mam znajomych. Wszystko fałsz, obłuda, obok pięknie uśmiechy, za plecami obgadywanie jeden na drugiego. To nie mój świat. Jeśli kogoś nie lubię, mówię wprost, ale jeśli lubię, nie powiem złego słowa. W koło zazdrość. O ubrania, męża, dzieci, urodę I gromada ludzi pełnych kompleksów, odreagowujacych kompleksy na drugim. Nie znoszę ludzi z kompleksami. Z natury ponizaja innych, aby dowartosciowac siebie. Nie mam ochoty na nic. Żyję obok, a najchętniej zylabym z daleka. Masa ludzka jest pełna roszczen. Każdy chce sobie, oszukać, przechytrzyć, zwyciężyć. Ja też tak umiem, ale nie chcę tak robić. Bo po co? Szukam sensu, celu i plyne Bóg wie dokąd. Kolejne święta, kolejna maska na twarz. Jutro będe uśmiechnięta i zaangażowana. Zupełnie bez powodu. Bo tak trzeba. Ogarne dom, rodzinę i od rana będę marzyła żeby znowu pójść spać.