Życie w ciągłym strachu, czy to już choroba?

Zawsze bylam bojazliwa, ale ostatnio dzieje sie ze mna coraz gorzej. Odkad urodzilam dziecko, rok temu, jest ono miloscia mojego zycia, bardzo sie o nie boje. Boje sie, ze zachoruje powaznie lub ulegnie wypadkowi i je strace. Boje sie tez o siebie, o to samo- choroba lub wypadek i co za tym idzie, ze osieroce dziecko i ono nie bedzie mialo matki, a ja nie zobacze, jak dorasta. Boje sie zdecydowac na drugie, choc bardzo tego chce, zeby nic nie stalo sie w ciazy i przy porodzie jemu i mnie, zebynie zostali beze mnie. Poza tym, boje sie, ze mama umrze. Jestem z nia bardzo zwiazana, jest moim aniolem. A ostatnio mocno pogorszylo sie jej zdrowie, choruje od wielu lat. Ogolnie bardzo sie boje o to, ze strace bliskich i o to, ze osieroce dzieci.... Na co dzien jestem pogodna, radosna osoba. Ale te mysli przesladuja mnie codziennie, wybiegaja one bardzo daleko... Jak sobie z tym poradzic? Mysle, ze w duzej mierze "zawdzieczam" to babci, z ktora spedzalam duzo czasu w dziecinstwie, a ktora to babcia byla schizolka i straszyla nas ciagle chorobami i wypadkami...

To się leczy. Idź po prostu na terapię a nie zadawaj tak głupich i prostych pytań

Pytam, bo nie wiem. Moze kazdy boi sie o swoich bliskich? A matka o dziecko szczegolnie...

Mam to samo odkad urodzilam corke zamartwiam sie ze cos jej lub mi moze sie stać.

Tylko praktykowanie wiary w Boga pomaga oswoić tematykę śmierci. Paradoksalnie to właśnie wtedy człowiek tak się nią już nie martwi

tez zawsze martwi łam się o swoich bliskich. cała ciąże schizowalam. szkoda mi teraz mojego męża jak sobie przypomnę. opuściło mnie to po walce z samą sobą. miałam nerwice lękowa bo tak to się nazywa. na szczęście nie na tyle silna ze musiałam zasięgnąć porady specjalisty.

Wiec jak sobie poradzilas?