Jestem złą matką, bo jestem szczesliwa

Mam dwoje dzieci 7 i 9 lat. Meza mialam do kwietnia. Dotad zylo nam sie dobrze, przynajmniej mi, kochalam go bardzo, rozumielismy sie. Az mnie zdradzil. Jak sie dowiedzialam, caly swiat mi sie zawalil. Juz bym wolala jakby nasze malzenstwo sie wypalilo i bysmy byli dla siebie obcy. Latwiej by bylo... On nie chcial rozwodu, przepraszal, tlumaczyl, ze byl pijany, ze mnie kocha itd. Ale w koncu nie robil problemow, powiedzial, ze jak to mnie uszczesliwi, to dobrze. Trudno mi bylo odejsc, nie tylko ze wzgledu na dzieci, ale ja go kochalam i gdyby nie to, bylabym z nim dalej bardzo szczesliwa. Nie potrafilam jednak wybaczyc, czulam juz do niego obrzydzenie, wiem, ze jesli bym zostala, nie szanowalabym go, meczylibysmy sie oboje, nie umialabym zapomniec. I tak go w sumie nie szanuje, zrobil mi najgorsza rzecz jaka mogla mnie spotkac. Moi rodzice jak sie dowiedzieli kazali mi wybaczyc i zostac z nim, bo dzieci nie moga zyc bez ojca itd. Caly czas byli przeciwni rozwodowi, ale powiedzialam, ze to moje zycie i maja sie nie wtracac. A dzieci widzialyby tylko nasze klotnie i moja odraze do niego. Kupilam mieszkanie w innej dzielnicy miasta, dzieci widuja sie czesto z ojcem i jest chyba znosnie. Niedawno spotkalam milosc z liceum. Zdobyl dobry zawod, mieszka w tym samym miescie co ja i mimo, ze zawsze mial wianuszek kobiet nie ozenil sie :D Zaczelismy sie spotykac kolezensko, pozniej coraz mniej kolezensko, az zaczelismy ze soba sypiac. Ale tu nie chodzi tylko o seks. On pamieta, co ja lubie, zabiera mnie w rozne miejsca, spelnia wszystkie moje zachcianki, a ja jego, idealnie sie rozumiemy. Dzieci go lubia, a on je, chociaz za dziecmi nigdy nie przepadal. Niedlugo sie do mnie wprowadzi, oswiadczyl sie :) Jestem szczesliwa, choc boje sie troche, ze znow sie rozczaruje... Ale wierze, ze on mi tego nie zrobi. Jak powiedzialam o tym rodzicom, to zaczeli robic ze mnie potwora, ze on bedzie nie szanowal dzieci, ze nie pozwola, zeby ich wnuki cierpialy, a ja bede im fundowac nowych wujkow. Oni w ogole nie przejmuja sie mna!! Kocham ich i chce miec z nimi dobry kontakt, ale im nie da sie nic przetlumaczyc! Trudno, nie chca mojego szczescia, to nie. Ja jestem szczesliwa i nie bede z tego rezygnowac.

Dokladnie - ostatnie Twoje zdanie - trzymaj się tego!

i bardzo dobrze zrobiłas ! życze szczescia rodzicami sie nie przejmuj

i bardzo dobrze zrobiłas ! :) to twoje zycie,rodzicami sie nie przejmuj

masz prawo byc szczesliwa rodzice nie rozumieja trudno nie zmienimy tego a rezygnacja ze swoich marzen na rzecz innych to najgorsza rzecz jaką mozna w zyciu zrobic

a czemuz to twoi rodziece nie zarzucaja pretensjami winowajce czyli twojego bylego meza? przeciez to on to rozwalil a nie ty

Dzieki :))) Rodzice uwazaja, ze ja powinnam mu przebaczyc i z nim dalej zyc, bo mnie przeprosil i nie chcial rozwodu. Smiech na sali, przeprosic mozna za to, ze sie zapomnialo o urodzinach, a nie za zdrade. I powinnam sie poswiecic dla dzieci, bo one teraz beda cierpialy i niszcze im zycie. Nie wazne, ze sluchalyby wiecznych klotni i widzialy u nas wzajemna (a przynajmniej moja) niechec do siebie. No ale rodzice sa bardzo religijni i o to tez chodzi, ze zyje z innym, nie z mezem. Ostatnio jak bylam z dziecmi u nich, to moja matka glaszcze corke po glowie i mowi: nie chcialabys, zebyscie znow mieszkali z tatusiem? Nosz kurr!!! Czy moja matka jest nienormalna?! A corka na to: ale mama juz sie nie kocha z tata i nie moga razem mieszkac. Nawet dziecko rozumie, a oni nie moga.

Jeśli w kwietniu wzięłaś rozwód a w grudniu masz narzeczonego to też bym się zastanowiła czy nie robisz tego zbyt pochopnie. Ale to Twoje życie - Ty poniesiesz konsekwencje, i pozytywne i negatywne.